Deze week is niet zo spannend geweest.
Het hoogte- (of beter dieptepunt) bestond uit een ruzie met de leverancier van de tafel en de stoelen. Tot tweemaal niet op de afgesproken datum geleverd en de winkel weigert de annulering onzerzijds. Gelukkig lijken de koning-klant organisatie en de wet op onze hand. Eens kijken hoe dat afloopt. Het blijft een afweging tussen (af)wachten en je tanden laten zien en pats-boem reageren. Brazilianen hebben het wachten tot een ware kunst verheven. Wij hebben maar vast bij de lokale belangenbehartiger voor consumenten een case geopend.

Een foto over “wachten in Brazilië” wil ik niet onthouden.

Om deze winkel binnen te kunnen moet je eerst door een cordon van verkopers heen. En dan is er altijd wel iemand die je als een schaduw volgt. Voordat het zover is staan er circa 12 tot 15 jongens en meisjes geduldig te wachten aan de flanken en in het centrum van de winkel. En dát achter een bord met “Verboden te wachten”, jawel die met de grote ‘E”. Wie durft hier nog binnen te komen?

Inmiddels hebben we ergens anders een tafel en stoelen besteld. De stoelen daarvan blijken niet in de gewenste kleur geleverd te kunnen worden. Dat wordt dus een zoektocht naar bijbehorende stoelen én nog een aantal dagen met het bordje op schoot.

Inmiddels hebben we ook wat contacten met andere mensen die gaan bouwen. Met deze contacten hopen we ideeën, hints en namen en prijzen van goede winkels uit te wisselen.

Voor de rest zijn er eigendomsbewijzen van onze grond aangekomen.Spannender kan ik het deze keer niet maken. Het hele land dommelt langzaam in om volgende week verkleed aan het carnaval deel te nemen. Enige activiteit in de middenstand en overheid is er tot het einde van de carnaval niet te verwachten. Maar dat wisten we. Ook in 2016 zal Brazilië pas opstarten na carnaval. Amen. Kruisje halen en beginnen.

Is er een betere foto denkbaar die uitbeeldt dat we een nieuw thuis hebben? Nee, toch. Jawel ze hebben hier ook Bavaria bier. Net zoals Skol is dat een “Braziliaans merk” maar ik niet kan staven dat het iets te maken heeft met de merken die wij in Nederland ken(n)(d)en. In ieder geval worden deze merken ook in Brazilië geproduceerd en genuttigd.

De spullen uit Nederland zijn dus aangekomen in Ibiuna. De schade is meegevallen. Wat paas-decoratie is bezweken, waarschijnlijk onder de druk van bovenliggende dozen. Voor de rest gaan we na een vluchtige controle ervan uit dat de spullen de 11.000 km lange reis goed hebben doorstaan.

Deze week staat verder in het teken van het aansluiten, monteren en in gebruik nemen van de spullen de binnenkomen. Goed opletten met de voltages van de boormachines etc. Ze kennen hier zowel 127 als 220 volt. Meestal zijn beide aanwezig in een huis. In ons huis wordt waarschijnlijk 220 volt alleen gebruikt voor de douche-kop. Jawel, 98% van de douchekoppen in Brazilië bevat een verwarmingselement. Zelf heb ik het niet zo op de combinatie van water en elektriciteit. Maar we hebben op korte termijn geen andere optie.

Het betekent wel dat we een transformator moeten kopen voor ons 220v arsenaal. Daarbij in de gaten houden welke apparaten gevoelig zijn voor andere frequenties. Hier hebben ze 60 Hertz.
En dan nog ook de juiste stekker eraan. Ze kennen hier drie types. De dikke en de dunne ronde en die met twee platte streepjes. Met bijbehorende toegestane amperages. Dat lijkt veilig en doordacht. Maar Brazilië zou Brazilië niet zijn als er niet een levendige handel was in omvormers. Die maken het mogelijk om de drie “zware” apparaten op een “klein” stopcontact te zetten. Wederom is de theorie ingehaald door de praktijk.

Verder gaten in de muur vullen, drooglijn hangen, kapotte lampen vervangen, 3G-router plaatsen, etc, etc. Nog wat klein aanvullend meubilair aangeschaft om het ‘ons’ huis te maken, en … oh ja, de lokale middenstand even achter de vodden zitten om eindelijk eens een keukentafel en stoelen te leveren. We eten nu al vijf dagen op de sofa.

De 3G-router werkt aardig maar is een tijdelijke oplossing. Met 400Mbyte pre-paid per week doe je immers niet veel. Dus zet ik alle automatische updates uit, ook die van de telefoons. En maar hopen dat we snel een vaste telefoonlijn met internet krijgen.
Hopelijk meer nieuws hierover in de volgende blog. Afsluitend een foto van de huiskamer en een doorkijk in de keuken.
P.S. voor grotere foto’s dubbelklikken en hij verschijnt op een nieuwe pagina.

In het afgelopen weekend zijn we reeds naar de kust gegaan, naar ons appartement in Praia Grande om maandag de confrontatie met de douane aan te gaan. Vanuit Praia Grande is het maar 40 km naar de haven van Santos, in plaats van 115 km vanuit onze tijdelijke verblijfplaats bij Rose thuis. Buiten de afstand scheelt het vast ook file-stress en -tijd.

We doen alle moeite om 8.00 in de haven te zijn. Dan blijkt onze contactpersoon pas in de middag op kantoor te zijn. Mooi, dan hebben we nog even tijd ons pakket van 50 velletjes papier aan te vullen met wat papier en stempeltjes die we ook nog nodig blijken te hebben.

Om 14.00 uur worden we ontvangen bij de douane. De omgeving doet me een beetje denken aan de kantoren bij mijn voormalige werkgever maar dan zo’n 25 jaar geleden. Er staan ook nog typemachines en de sfeer heeft iets van debiteuren/crediteuren. Onze contactpersoon gaat vrolijk aan het werk om op basis van onze stapel papier de lading vrij te geven. De vrolijke maandagmiddag-lach verandert al snel in een puffend gelaat. Is het haar natuur of bevat onze paklijst zoveel rare dingen? Met de vraag wat “elektrisch gereedschap” inhoudt lijkt een nieuwe dialoog te worden gestart. Antwoord: “boormachine en zaagmachine”. Zo achteloos als mogelijk laat Rose weten “gebruikte en oude spullen”.

We wachten nog enkele tientallen minuten op de vraag wat NAS-1812 en NAS-509 betekent. Maar tot overmaat van blijdschap kunnen we na een totaaltijd van twee uur twee extra stapeltjes papier, met stempels, aan onze collectie toevoegen. WE ZIJN KLAAR BIJ DE DOUANE en we hoeven GEEN dozen met inhoud te VERKLAREN.
Alleen nog een dag wachten op de prijsopgave van de douane voor de kosten van de tijdelijke opslag die ze hebben gehad vanaf 31 december. Een inschatting kunnen ze niet geven dus maar bidden en hopen.

Dinsdag hebben we in Praia Grande weer gelegenheid om andere winkels af te snuffelen naar spullen die we nog nodig hebben. De opbrengst is gering. Gedurende de dag ontvangen we de factuur voor de opslag bij de douane. Dat zijn de laatste kosten van de verhuizing die daarmee op zo’n vijfduizend euro uitkomen. Netjes binnen de begroting.
De volgende dag, woensdag, nog wat onderhoud en schoonmaak in het appartement. En dan met de bus naar São Paulo. Na de thuiskomst om 20.00 uur moet er nog een was gedraaid worden, derhalve is het al gauw middernacht voor we kunnen rusten.

Donderdag vroeg gaan we naar Ibiuna om het huurcontract te tekenen en de factuur van de douane te betalen. We rennen nog wat winkels in en uit om de laatste puntjes van de bestellingen en de leveringen te regelen. En jawel na weer een zegel te hebben gescored en een vooruitbetaling van de huur kunnen we eindelijk de sleutel gaan halen van het huis. Na een korte inspectie blijkt dat alles daar nog in goede staat is. Snel een groet naar de nieuwe buren. Nog even wat meten en een foto van de nuts-meters maken, dan togen we naar het hotel voor een (hopelijk) allerlaatste verblijf daar.
In het hotel zien we op TV dat er een brand is met een enorme brand en rookontwikkeling in de zelfde haven als waar onze inboedel is opgeslagen. Is trouwens ook op nu.nl verschenen.

Vrijdag gaan we vroeg aan de schoonmaak. Zodat we in ieder geval een schone ruimte voor de opslag van de verhuisdozen en de bestelde goederen hebben. Met een leeg huis en overal tegels op de vloer schiet het goed op.  Rond 11.00 komt de eerste levering: witgoed, tv, schotel, bankstel, etc. Het is levering en geen montage, montage komt later, Wanneer? Onbekend! Wel wordt alles ontmanteld zodat ik een controle kan uitvoeren en de mensen congé kan geven. “Nee, het achterblijvende plastic en piepschuim nemen we nadrukkelijk niet mee”. Daarna volgt nog een bed en een eettafel met stoelen. Dit begint er op te lijken. De verhuisdozen uit Holland blijken pas maandagmiddag te komen en dus besluiten we maar maandag terug te komen.

Terug naar het ouderlijk huis van Rose om daar in het weekend vervoer te regelen voor de spullen die we daar verzameld hebben. De familie zal wel blij zijn dat we weer wat ruimte komen maken. Voor ons is het vooruitzicht van een eigen stekje net zo leuk.
Volgende week meer. En wellicht wat grafische indrukken.

Onze eerste blog van dit nieuwe jaar. De vorige stamt nog uit 2015. How time flies 🙂  .
Even de vorige blog terugpakkend (jawel die uit 2015) en eens zien wat ik mezelf allemaal beloofd had: Website onderhoud en voorbereiding op het gesprek met de douane. Check en check. Het maken en daarna upgraden van de website is een fluitje van een eurocent. De bekende druk op de knop. De instructies op het net blijken wat verouderd. Aan RTFM doen we natuurlijk niet; handleiding…., handleiding… nooit gehad 🙂  (of beter nooit gezocht). Met een berekende gok op de install-knop gedrukt en een batch opgestart. Na een uurtje een keurige mail en klaar is Rans. De H is stom (mudo) ook in het Portugees, dus wordt het al gauw Ranzig.

Voor de douane al het bewijsmateriaal verzameld. 13 facturen van “de KPN” om te bewijzen dat ik meer dan een jaar daar heb gewoond. Met van alle facturen twee kopieën. Verder alle bladzijden van het paspoort gekopieerd – inclusief de vele lege pagina’s. Etc, etc. Paklijsten erbij van de lading die we vanuit Nederland hebben verzonden. Niet verplicht, maar altijd handig, zijn de facturen van allerlei spulletjes inclusief mail van de spullen die ik op Marktplaats hebben gekocht. Je merkt wel dat de waarschuwende verhalen over de grens-controle een enorme indruk op me hebben gemaakt. Mij maken ze de pis niet meer lauw. Maandag aanstaande om 8.00 ’s ochtends zitten we bij de douane. Eens kijken wat ze willen.

Het zal vast niet gerelateerd zijn aan het onderhoud maar deze week hebben we de eerste spam gehad in de vorm van reacties op de website. Heren farmers doe uw best voor de heren/dames smithb207@gmail.com en johng737@gmail.com ; zij zullen uw diensten ongetwijfeld op prijs stellen. Dear farmers, smithb207@gmail.com and johng737@gmail.com are looking forward to your highly appreciated spam.

Dan de finesses waar de titel melding van maakt. Nu het erop lijkt dat we aanstaande vrijdag 15 januari onze intrek gaan nemen in een huurhuis Ibiuna compleet met de inventaris uit Nederland én de spullen die we in Brazilië gekocht hebben beginnen we een nieuwe fase. Een fase waarin we, hoop ik, zo snel als mogelijk gewoon thuis onze eigen internet en TV-schotel hebben. Nu is Braziliaanse TV niet het allerhoogste op het gebied van entertainment, maar ik kan niet wachten tot de trompetten van “de wereld draait door” door de kamer schallen. Dat wordt dus downloaden vanaf Usenet. Ik dacht even simpel gewoon mijn Nederlands account hiervoor te her-activeren. Maar blijkbaar gelden geo-restricties en kan ik niet met een Nederlands IP-nummer bij mijn gebruikelijke provider het account bewerken. Dan word ik aangewezen op een Braziliaanse of Amerikaanse provider en die zijn 5 à 10 keer zo duur. Eens goed oriënteren op de markt van Braziliaanse Usenet providers, of een VPN bouwen naar Nederland. Het zou ook naïef zijn te verwachten dat dit soort “minor details” gewoon zouden werken in Brazilië.

Waardoor ik aangenaam verrast werd was deze week was de valet parking in een van de betere winkelcentra in deze buurt. Aan de ene kant leuk om te ervaren hoe het personeel de sleutels aanneemt van een wel heel oud autootje van ons (wie herinnert zich nog de valet parking in Beverly Hills cop). Leuk voor mij om de familie nog even bang te maken door te zeggen dat juist onze “valet parker” een afwijkend tenue heeft. Wat zou de kans zijn dat hij er met de sleutels en de auto vandoor gaat? Mijn week is al bijna 100% goed.
Derde charmante aspect is dat na het doen van de boodschappen de familie geen idee heeft dat de auto gehaald gaat worden en stapt met winkelwagentje en al door de parkeergarage. Zoveel finesses, daar had de familie geen rekening mee gehouden. Ik houd wijselijk mijn mond; mijn week is helemaal af. En dat geldt ook voor deze blog.