Deze week zal de blog lekker kort zijn. Er zijn weinig wetenswaardigheden en er is geen aanleiding voor een speciaal onderwerp.

Zoals eerder aangegeven zou ik naar de politie gaan om de verhuizing door te geven. Niks emailtje met een nieuw adres, maar in natura verschijnen helemaal in São Paulo. Meteen maar even vragen of mijn ID-kaart al klaar is. Welliswaar heb ik nog geen aangekondigde email hierover gehad, maar je weet maar nooit. Blijkt dat kaartje al sinds 16 december klaar te liggen.
Meteen maar gebruiken maar om een telefoon en internet aan te vragen diezelfde week.

Na twee uur in de telefoonwinkel te hebben gezeten komen we onverrichterzake weer thuis. We zullen eerst ons fiscaal nummer moeten herbevestigen vooraleer de aanvraag in behandeling kan worden genomen. En nee…. er is geen andere provider in de stad (behalve via satelliet of mobiele netwerken) en ja …. dat moet met een fax. Wie gebruikt in godsnaam in 2016 nog een fax.

Inmiddels is de wintertijd ingegaan en is er een tijdsverschil van 4 uur. De Amsterdamse beurs opent dus om 05.00 uur in de ochtend. Oooaaawww. Maar met deze volatiliteit is er genoeg te halen. Dus maar vroeg naar bed. Tot de volgende keer.

Dit weekend zijn we voor het eerst op eigen gelegenheid (zonder makelaar) naar ons stukje grond geweest. Het is 20 minuten met de bus over een weg die voor Braziliaanse binnenlanden als goed mag worden bestempeld. De huizen, winkels en kerken die we passeren geven een beeld van een lagere levensstandaard: lager dan in het centrum van Ibiuna. Wel passeren we veel lange opgetrokken muren, die zouden kunnen duiden op resorts. Aangezien de muren het zicht ontrekken van wat er zich daaar binnen afspeelt blijft het omgevingsbeeld simpel en weinig luxueus. De rijkdom zit hem in de natuurschoon. Vanuit de bus hebben we goed zicht op de bergen en valeiën van de regio van Ibiuna op een hoogte van circa 800 meter. Het herinnert aan de reizen door Toscane en Umbrië. In de verte zien we compacte bossen; zelfs een enkel afgezonderd huis ontbreekt. In gedachten zie ik me al met een auto of motor door deze omgeving rijden om de omgeving te verkennen. Zo ver is het helaas nog niet. Voorlopig zijn we op de bus aangewezen. Een foto van deze omgeving houden jullie nog te goed.

Aangekomen bij de beveiliging van het resort stellen we ons voor als nieuwe bewoners van het resort. Tegelijkertijd vraagt Rose wat ervaringen zijn met betrekking tot de bebouwing: namen, prijzen, reputaties van projectleiders, etc. Met een aanmeldingsformulier in de tas lopen we verder naar ons stukje Brazilië. Het is een stief kwartiertje lopen.

Ondanks de hitte proberen we oog te houden voor de details die we onderweg tegenkomen. De algemene indruk is dat het resort goed onderhouden wordt. De voorzieningen voor afwatering, elektriciteit, etc en het asfalt zijn in goede staat. Ook de perken van de bewoners zelf zijn een paar foto’s waard. Het is rustig en de vogels kwetteren er vrolijk op los. De beveiliger die we spraken aan de poort zien we nog tweemaal op zijn ronde door het resort.
Er wordt op een locatie blijkbaar ook op zondag gebouwd, dus wordt er door Rose ook weer een interview afgenomen over de gang van zaken.

Aangekomen bij ons stukje grond zijn we eigenlijk snel klaar. Het ligt er nog net zo bij als twee maanden geleden. Alleen het “gras” is nu al aardig op hoogte. De buren aan de linkerkant zijn bezig met de afwerking van hun nieuwe huis. En ook aan de overkant van de straat – Rua 1 – wordt druk gebouwd. Daar staan al wel drie jonge palmbomen van circa 3,5 meter hoogte. Dat geeft toch een heel ander gezicht dan alleen “bricks-and-mortar”.

Nieuwbouw bij de overburen – met drie palmbomen

Tot slot probeer ik nog een indruk te krijgen van de glooiingshoek over de diepte van ons erf – die 50 meter naar de achterburen. Ik noteer wat afstanden en hoogtes zodat ik thuis met wat opgepoetste kennis van de geometrie een berekening kan maken van de glooiingshoek.

We trekken verder het resort in om ook aan de achterkant een beeld te vormen van bewoners, huizen en omgeving. Cognitieve dissonantie noemen we dat, toch….??! Jezelf het beeld geven dat je de best mogelijke aankoop hebt gedaan. Nou, in dat opzicht is ons bezoek geslaagd. Rua 1 is top.

Rua 1 is top

Bovendien ligt de markt voor onroerend goed op zijn gat. Dan zou zich zo maar een gelegenheid kunnen aandienen voor een zinvolle investering. Dus alert blijven tijdens de wandeling.
Tevreden keren we terug naar de uitgang. Geen vragen dit keer, behalve “wanneer komt de bus?”.

Voor de rest bestaan de bezigheden deze week uit het betalen van de huur, WC-brillen aanschaffen en een verhuisbericht naar de politie (op straffe van 165 Reais boete). Het lijkt bijna een financiële afweging: voor 180 Reais helemaal op en neer naar São Paulo óf een boete betalen. Feit blijft dat in het laatste geval het oude adres geregistreerd blijft. En dan volgt wellicht een tweede boete. Maandag dus maar bellen over hoe, wat, wanneer, wie.

En oh ja, de soap met de tafel en stoelen is afgerond. Het geld van de geannuleerde order van de allereerste tafel met stoelen is terug. Daar kunnen dan mooi de huur én de WC-brillen van betaald worden. Lijkt het toch een klein beetje dat we gratis wonen.

Aswoensdag is geweest dus we kunnen we er tegenaan. En oh ja, Brazilië was/is de Fenix. Tot de volgende blog.

Carnaval is in alle hevigheid losgebarsten. “Kennen ze in jullie land ook carnaval?” is hier een veel gehoorde vraag. En leg dan maar uit dat carnaval hier begint met “Ton proaten” in november, en eindigt in veel dorpen met een optocht van tot praalwagens omgebouwde landbouwwerktuigen die zich soms door de sneeuw moeten ploegen. Het kwartje valt gewoon niet.

En dat is op zich vreemd want carnaval is ook binnen Brazilië niet overal hetzelfde.
In sommige steden, met name in het noorden en noord-oosten, is het voornamelijk alleen een straatoptocht van dans-muziek (axe) waaraan vele honderd-duizenden mensen deelnemen.

Straat carnaval in Recife

Hét Braziliaanse carnaval zoals van Rio bestaat eigenlijk uit twee onderdelen. Enerzijds vele optochten door de straten van de wijk en anderzijds de competitie van de samba scholen in de speciale arena’s, ook wel sambódromo’s genoemd. De bekendste zijn Sapucaí in Rio de Janeiro en Anhembi in São Paulo.

In de hoogste klasse treden daar circa twaalf scholen op gedurende twee dagen tussen 22.00 en 05.00 uur. Het is een lust voor het oog om circa 5000 figuranten per school te zien paraderen met een passie alsof ze hier een jaar lang naar toegewerkt hebben. En dan de 6 à 7 praalwagens met levensechte uitbeeldingen van soms wel 10 meter hoog. Heel snel zie je de passie en creativiteit die men erin legt. Zo is het uitzitten tot 5.00 in de ochtend voor mij echt geen straf. Een jury geeft een paar dagen later de punten op een zestal vaste criteria en bepaalt daarmee de nieuwe kampioen van het jaar. Dit type carnaval krijgen we in Nederland meestal te zien als er een reportage over het Braziliaans carnaval wordt gemaakt.

Carnaval van de samba scholen op de Sapucí in Rio

In ons dorp Ibiuna hebben we genoten van weer een ander type carnaval. Dat is het type zoals de Nederlandse carnavals-verenigingen dat ook in de feestzalen organiseren. Muziek, dansen, biertjes en zelfs de polonaise zijn gesignaleerd op een plein in Ibiuna. Ook hier alle remmen los en een enorme passie bij de muzikanten. Enorm gezellig en geen enkel vervelend incident waargenomen.

De muziektent op het plein in Ibiuna (2012)

Grenzeloos vermaak op het plein in Ibiuna met carnaval

De foto’s hierboven zijn van internet geplukt.

Voor degenen die verkneukeld of gewoonweg geïnteresseerd het keukentafel-relaas hebben gevolgd:. Ze zijn binnen: de tafel en de stoelen. Het was het wachten en de kopzorgen waard. Deze set vormt het voorlopige sluitstuk van de inrichting van ons huis. Waarmee niet uitgesloten wordt dat we iets tegen het lijf lopen voor de verdere inrichting. Voorlopig is het basta. Home, Sweet Home. Tot de volgende blog.