Als buitenstaander, uit een land met een zeer transparant politiek speelveld, kijk je je ogen uit hier in Brazilië. Zelf woon ik hier pas vier maanden en hoor ik frequent over corruptie, maar ik zie het niet met eigen ogen. Soms denk je dat je aanloopt tegen processen die vertraagd worden om met wat “aanmoedigingspremies onder tafel”  weer op snelheid te worden gebracht; maar het blijft bij vermoedens.

Sinds ongeveer twee  jaar is er een operatie gaande onder de naam “wasstraat”, oorspronkelijk bedoeld om in enkele maanden de corruptie rondom Petrobras aan te pakken. Petrobras is de Braziliaanse Shell, een grote onderneming voor exploratie en verkoop van olie-producten.
In Nederland hoor je wel eens van wanbestuur in een woning-corporatie. En binnen maximaal een jaar is het dossier gesloten. Zo niet hier in de Braziliaanse wasstraat. De sneeuwbal is gaan rollen en ik voorspel dat over een jaar of vijf het beeld van alle onregelmatigheden rondom corrupte multinationals pas voor 80% duidelijk zal zijn.

De overheid is namelijk, terecht, intensief bezig alle relaties van Petrobras aan het checken. En het lijkt erop dat er voorbeelden gesteld gaan worden en helaas voor de betrokkenen worden al snel namen van (ex)presidenten en andere hoge politici genoemd. Tor zover niets nieuws voor een Zuid-Amerikaans land, denk ik dan. Ik glom eens van trots toen mijn voormalig werkgever werd beticht van smeergeld-praktijken in Indonesië. “Ha, eindelijk worden we een echt bedrijf”.

Wat mij echter in de Brazilië opvalt is de manier hoe hiermee door betrokken partijen mee om gegaan wordt. Let wel , het gaat hier niet om dubbeltjes en kwartjes. In de individuele casus gaat het vaak om bedragen van tussen de 4 en 25 miljoen Reais: tussen de 1 en 6 miljoen Euro’s. Daarnaast ook betaling in natura, denk daarbij aan bijvoorbeeld onroerend goed.
In mijn ogen bewijzen alle betrokkenen hun betrokkenheid door de stellige wijze waarop ze alle betrokkenheid van de hand te wijzen. De President laat zich verleiden tot het ontkennen van alle aantijgingen uit de pers. In elk mogelijke lezing verdedigt ze haar positie. Bovendien benoemt ze de van corruptie verdachte oud-President Lula tot minister. Ze verdedigt hem op een emotionele wijze die bijna geloofwaardig is –  not.
Ondertussen lijkt die ex-president (van de sociale partij PT) een penthouse en een landhuis te hebben aangenomen. En blijkt de voorzitter van het kabinet zes bankrekeningen in Zwitserland te bezitten en declareert hij aantoonbaar voor enkele tonnen aan diners. In de interviews op tv geven ze geen krimp, maar ik geloof erin dat  alle stenen boven zullen komen, al hun strakke gezichten ten spijt.

In Nederland zouden in dergelijke gevallen de betrokken personen verklaren dat de zaak “in onderzoek is….”of  aftreden uit de functie omdat “de schijn van betrokkenheid is gewekt”.
Zo niet in Brazilië. Ik zie een overeenkomst. In Brazilië worden zaken, bijv. rondom je huis of winkel, pas vervangen als ze onbruikbaar zijn geworden. Preventief onderhoud is zeldzaam alhier. Op dezelfde manier denk ik dat politici hun positie onhoudbaar achten als de rechter heeft bepaald dat ze moeten worden ontheven uit hun functie, en niet eerder dan dat. Nu worstelt President Dilma in het openbaar in een semantisch debat of dat “Impeachment” een misdaad is van de initiators (die baat hebben bij vervroegde verkiezingen) en over de interpretatie van de gronden waarop “Impeachment” mogelijk zou zijn. Om het onwennige karakter van de hele affaire voor zowel aan de ene zijde de politie, openbaar aanklager, rechter als aan de andere  kant voor de verdachten te onderstrepen komen diverse door de politie afgetapte telefoongesprekken in de publiciteit. En daarmee wordt enerzijds de huidige President een nieuwe kans gegeven het gevolgde proces te wraken en anderzijds de politie een gelegenheid gegeven om de ex-president Lula preventief in gevangenschap te zetten in afwachting van zijn aanstaande proces.

Ondertussen geniet ik van de uitgestreken gezichten op tv die omstandig verklaren zich van geen enkel wederrechterlijk feit bewust te zijn. Een beetje gelijk aan mijn stellige verklaring dat ik nooit met mijn handen stiekem in de snoeptrommel heb gezeten.  Natuurlijk zitten ze fout. En er zou vroeger ook geen haan naar kraaien. Ze hebben alleen de pech dat de wasstraat is geopend tijdens of vlak na termijn dat ze aan het bewind waren. En zoals we weten: nieuwe wasstraten wassen schoon. Strafrechterlijk is het resultaat dat er al mensen zijn veroordeeld tot 19 jaar voor het geven van steekpenningen. Politiek neven-effect is dat mensen en zelfs hele partijen uit de regeringscoalitie stappen. Dilma zegt er allemaal geen moment wakker van te liggen.

Tot zover voor deze keer.

Deze week zou niet meldenswaard zijn ware het niet dat we nu voorzien zijn van internet; én telefoon. Het kan niet op. Als ex-KPN’er misschien wel leuk om “het verbeterpotentieel” van de Braziliaanse provider te melden. En de overeenkomsten, want die zijn er ook.

Om met het laatste te beginnen. Ook hier geldt dezelfde verhouding tussen partijen die tot elkaar veroordeeld zijn en die elkaar nodig hebben om een complete dienst op te leveren: de leverancier van de internet-dienst en de beheerder van de infrastructuur. Veel vingerwijzingen over wat de andere fout doet.

Enfin, ik zit met een situatie die begon, zoals in de vorige blog vermeld, met een “aansluiting” ergens 3 meter hoog in een paal op het trotoir 50 meter vóór ons huis. (nee, we hebben geen eigen oprijliaan van 50 meter). Ik pak nog even een foto van blog nummer 12 terug. Daar zat het dus ongeveer. Let wel, deze paal is niet dezelfde als die voor ons huis staat.

Punt waar de Braziliaanse PTT de telefoonaansluiting oplevert

Een apart door ons ingehuurde monteur kan de aansluiting snel binnen ons huis brengen, mits….   mits de leidingen die er liggen van de goede kwaliteit zijn.

Getuige de drie onderstaande foto’s is dat niet het geval. Het is platgezegd een soepzooitje met een draden-vermicelli. En eigenlijk vermoedde ik dat al. Ik had mijn aansluiting in huis al eens ge-shunt en her en der een multimeter op gezet. Zonder succes.

Er zijn drie putjes onderweg en alle drie dezelfde situatie. Een beetje rommelend met de draden blijkt dat we de aansluiting van de buren buiten werking stellen. Dan maar een draad boven het erf langs naar ons huis en hopen dat er geen hoge vrachtwagen op het terrein hoeft.

Als dat gedaan is hebben we snel telefoon. Maar internet geeft geen krimp. Dan maar bellen en een afspraak maken met de monteur van de provider voor vrijdagochtend. Donderdag om 17.00 bellen “ze” als we boodschappen aan het doen zijn.  Nooit zo iemand terugsturen is ons motto, dus we rennen naar huis om de monteur op te vangen. In de centrale wordt voor ons aan de draden gerommeld en na 25 minuten hebben we ADSL, maar het modem komt niet op. Gelukkig heeft de monteur een reserve modem. Dan werken alle lampjes en zijn we on-line. We noteren 18.15 uur. Je ziet er is ruimte voor verbetering. Maar zolang Vivo met Speedy internet de enige provider is zal de ruimte er nog wel enige tijd blijven.

Nog dezelfde avond het modem gehacked voor superuser-rechten en het netwerk en DHCP-pool omgenummerd. Dat gaat sneller dan in mijn netwerk alles omnummeren. Ik kan niet de makelij terugvinden van dat doosje met OpenRG. Maar het zit wel aardig in elkaar. Het kan ook in bridge mode, maar dat heb ik nog even niet gedaan. Ik heb nog garantie tot mei op dit gerefurbished exemplaar.
In plaats daarvan pas ik mijn eigen Mikrotik aan. Nog wat metingen gedaan voor de netwerkvertraging op de internet aansluiting. Binnen een uur had ik al een ongenode gast via mijn wireless binnen – dat deel dat boven en beneden met elkaar verbindt. Zo te zien aan het MAC-address een Iphoney gebruiker. De beveiliging nog even doorgelopen.
Nu werkt alles incl. eigen voip-oplossing. Bovendien hebben we de eigenaar van het complex kunnen melden dat hij draden spaghetti netjes mag opruimen. Ik ben benieuwd.

Deze week zit ik nog zonder bank-rekening nummer. En ongetwijfeld heeft Nederland ook rondom het politieke circus van ex-president Lula het nodige mee gekregen. Ik kom daar graag nog een keer op terug.

Groetjes.

In Nederland zal het niet ontgaan zijn dat vandaag, vrijdag 11 maart, de staat São Paulo geteisterd is door enorm veel regen. Er valt gewoonlijk veel regen in maart, zo op het einde van de zomer. Er is een mooi lied over geschreven door Jobim: Águas de Março (wateren van maart). Oneindig veel gecovered zowel in het Portugees als in het Engels. Het is een poëtisch hoogstandje maar als je de hele dag op TV de  beelden van slachtoffers en de schade aan huizen ziet, is er weinig poëzie te beleven. De oorzaak is slechte planning binnen het water management en de manier waarop in vele wijken zonder bouwkundig inzicht wordt gebouwd: op een helling, op, onder, naast, voor en achter andere woningen. Hadden we in Nederland niet een water-manager op hoog niveau?  Binnenkort is er wellicht een vacature voor hem als de President zich mag verantwoorden voor 16 jaar beleid van haarzelf en haar voorganger.

Als je zo’n 20 keer, incidenteel, per jaar op de TV de ellende ziet van ondergelopen straten, auto’s, woningen en winkels dringt het nauwelijks tot je door hoe gelaten de slachtoffers zijn die dit vaak meerdere keren per jaar meemaken. Tot dat onwaarschijnlijk veel steden en dorpen getroffen worden en ontregeld zijn; met enkele tientallen dodelijke slachtoffers en een veelvoud aan vermisten als gevolg. En totdat je het zelf meemaakt.

Gelukkig hebben we in ons huis geen wateroverlast. Maar we werden gisteren op straat wel verrast door een plensbui. We waren genoodzaakt te schuilen in een kleine winkel/werkplaats. Deze winkel staat op een t-splitsing en kijkt uit op een straat die vrij stijl omhoog loopt. De winkelier wist precies wat er zou gaan gebeuren en was goed voorbereid.
Op de kruising komt het water van twee kanten samen en binnen twintig minuten kunnen de enorme riool-putten het water niet meer verwerken en komt de hele straat blank te staan.

De rioolpunten hebben enorme afmetingen. Maar is dat genoeg?

De winkelier plaatst op dat moment een stalen plaat voor de ingang van circa een halve meter hoogte. Hierdoor wordt 95% van het water gekeerd en de resterende 5% die binnenloopt wordt door afwatering aan de binnenkant afgevoerd.

Het water komt vanuit twee lange straten hier samen

De auto’s op straat komen gedeeltelijk onder water te staan. Indien de rubbers van de sponning van de portieren niet goed zijn loopt er ongetwijfeld water naar binnen.

Het regenwater tot aan de dorpel van de portieren

Als de regen ophoudt,  kan de stalen plaat voor de ingang van de winkel worden verwijderd en gaat de winkel weer gewoon open voor een laatste uur handel die midddag. Ondertussen hebben we geleerd dat de eigenaar van de winkel recht tegenover ons woont. Zo leer je je buren kennen. De overbuurvrouw heeft geleerd dat een groot deel van Nederland onder zee-niveau ligt. Altijd handig om te weten.

De regen heeft ook zijn positieve kant. Door de hoeveelheid regen komt medio dit jaar de toeslag op de elektriciteitsrekening te vervallen. Die wordt nu berekend doordat vanwege gebrek aan water de waterkrachtcentrales onvoldoende worden benut. Dientengevolge worden ook fossiele brandstoffen gebruikt voor de opwekking van elektriciteit en is dus (?) een toeslag nodig. Helaas hebben veel mensen die relatief veel baat hebben bij het vervallen van de toeslag,  nu andere kopzorgen en kosten vanwege de grote hoeveelheid regen.

Deze week verder in het nieuws. We schijnen telefoon te hebben. Helaas ergens op een gemeenschappelijk punt 50 meter van onze voordeur verwijderd. De minimale spanning van 9 volt is nergens op te herkennen (testen en labelen doen ze hier ook niet). Daar moet dus nog eens door “Braziliaanse KPN” naar gekeken worden.

Dinsdag zijn we naar de architect geweest. We hebben in twee uur en met zeven afbeeldingen uitgelegd wat we willen. Over twee weken komt de heer Ratz met de resultaten van een “gründliche” studie. De man is van Duitse komaf. En we hebben al werk van hem gezien. Dat zit wel goed. Ik hoop wel dat hij meer vragen stelt dan laatste dinsdag.

Tot de volgende keer.

Het kan ook te snel gaan in Brazilië. Deze week woensdag zijn we naar het ouderlijk huis van Rose gegaan om nog wat andere zaken te regelen. In de avond worden we opgebeld in verband met onze aanvraag van een telefoonlijn. Drie medewerkers aan de lijn gehad en dus drie keer al onze gegevens en wensen opgegeven. Zeven werkdagen zijn er nodig. Na een halve dag krijgen we weer telefoon; dat de lijn in ons huurhuis is aangelegd en volgt de vraag welke snelheid internet we willen hebben. En dat allemaal zonder ook maar één fax.
De Braziliaanse broer van Overtoom is zo snel dat we geen gelegenheid hebben om het werk te begeleiden. Dus als dat maar goed is gegaan. En kijken of het Nederlandse Dect basis-toestel ook hier werkt.

Deze week ben ik een bank (één van de grote 4 of 5) binnen gewandeld om wat kritische vragen te stellen in aanloop op de opening van een rekening. Je krijgt gewoon geen antwoord op je vragen over overhevelen van geld van Nederland naar Brazilië. Tenzij je een type account manager hebt; maar daar heb je een actieve bankrekening voor nodig bij die bank. Dus volgende week maar een tweetal andere banken gaan auditen op de kennis van hun processen. De tijd begint de dringen want de Braziliaanse Real begint weer aan kracht/waarde te winnen. Maar goed, als het geld eenmaal hier is wacht ons een rente van 1,2% per maand. Da’s wel weer lekker.

Ook hier in Brazilië is risico-spreiding van belang. Want echt goed gaat het niet in Brazilië. En we hebben gezien hoe moeilijk de relatief betrouwbare Nederlandse banken het hadden in de periode 2008-2011. Naar ik me herinner kent de federale bank van Brazilie een garantie-regeling van omgerekend 50.000 Euro op spaartegoeden. Een nieuw plan op basis van inkomsten en uitgaven is dus noodzakelijk. Laten we daar deze week maar eens aan gaan werken. Adieu, waardige lezer.