Nu zijn we 10 maanden geëmigreerd en het is onvermijdelijk dat in die tijd de gedachten afdwalen naar Nederland. De vrienden en familie, de betaalbare wijn, de ex-collega’s, de typisch Nederlandse groenten, etc, etc. Gelukkig is er Holambra , waar eens per jaar een Exploflora is. Nu al voor de 35ste keer. Een bezoek is onontkoombaar. Op slechts 150 km afstand een feest der herkenning. Het was niet in eerste in instantie de doelstelling om de heimwee te sussen. Een bezoek aan Holambra heeft voor ons meer iets van “eens kijken wat ze daar nu weer van gemaakt hebben”.  Aan welke verwachtingen heeft het bezoek nu voldaan?

Ter introductie: Holambra is een klein stadje in de staat São Paulo waar in 1948 een groep van Hollanders en Amerikanen hun intrek hebben genomen. Het is Hol van Holanda, Am van America en Bra van Brasil. Ten opzichte van de Amerikanen zijn de Hollanders in de meerderheid. En natuurlijk zijn er in de loop van de tijd Braziliaanse genen ingeslopen. De levensstandaard is er relatief hoog en illustratief is het politie-bureau dat nog het meest lijkt op een luxe villa: criminaliteit is nauwelijks existent als je de criminele prijzen op de Expoflora tenminste buiten beschouwing laat.

Attente lezers hebben eerder mijn vooringenomen mening gelezen over hoe Brazilianen omgaan met bijv. culinaire inbreng vanuit andere culturen. Die adopteren de inbreng en verbeteren deze (voel de cynische ondertoon). Voor mensen uit het land van herkomst is het eindresultaat vaak nauwelijks meer herkenbaar.  En Brazilianen leren dat een traditionele Hollandse pannenkoek voor 90% bestaat uit zoetigheid als ijs en hagelslag.

Eerlijk gezegd valt het in Holambra wel mee met de autenticiteit. Hooguit zijn er andere Europese ingredienten aan toegevoegd en is er een accent gelegd op het culinaire vertoeven in het park en de verkoop van merchandise. Een originele  attractie is de regen van bloemenblaadjes. Op het einde van de dag dromt al het publiek samen op een veld en worden met een enorme bladblazer blaadjes uitgestrooid over het publiek. Binnenkort maar eens de foto’s van de keukenhof erbij halen voor het echte werk.
Wat we herkenden vanuit Nederland is in enkele woorden samen te vatten:

• fietsen
• molens
• bloemen en tuinen
• winterweer
• (zure) haring
• stroopwafels , Delfts blauw en klompen

Laat de foto’s voor zichzelf spreken. Tot de volgende blog.

Volendamse gevels in Holambra

Zure haring. Hoe zou dat smaken voor de de gemiddelde Braziliaan?

150 m2 volgepropt met bloemenpracht en Hollandse decoratie

Nooit gezien in Nederland. Dus een mooie kennismaking met de klompendans.

Klompen volgens goed gebruik opgehangen in een boom. Zouden ze pas gewassen zijn?

Klompen en gympen

Tja … de echte Keukenhof. Zucht….

Velden van bloemen bij de grote veiling

Heerlijk helder Amstel.

Een regen van bloemblaadjes

Bij de introductie van de plaats Ibiúna omschreef ik het veiligheidsniveau, dat vergelijkbaar is met dat van een klein dorp in Nederland. En dat is ook zo, en dat blijft ook zo. De echte rotzakken zitten immers in de grote stad.  Sinds jaar en dag vinden daar de berovingen van de geldautomaten plaats. En geleidelijk vinden verschuivingen plaats naar banken, auto’s van waardetransporten en recentelijk ook de bewaar depots van waardetransporten. Bij die laatste kun je je voorstellen wat het beveiligingsniveau is en toch lukt het het rapalje er 50 miljoen in Brailiaanse muntsoort (de Reaal) weg te scheppen. Het gebeurt dan ook letterlijk met oorlogstuig en veel geweld. Voor de ervaren gebruikers onder u:  C4, .50 maar ook “gewone” mitrailleurs. Het is er allemaal.

Helaas is ook Ibiúna in juni bezocht door het dievengilde. Als de maatregelen in de grote stad toenemen ligt het voor de hand het werktererin te verleggen naar kleinere locaties zoals Ibiúna waar de twee veldwachters alleen dagdienst hebben. De repressieve kracht komt dus niet of veel te laat. Twee naast elkaar gelegen banken (waarom ook niet allebei?) zijn leeg geroofd en nu ruim twee maanden buiten bedrijf. De lokale bevolking doet het verhaal in de lange rij van de overgebleven bankkantoren, de kandidaat-burgemeesters en wethouders geven veiligheid (naast werk en corruptie) de hoogste prioriteit in de pas gestarte verkiezingscampagnes en alles bleef zoals het was. De kans dat Ibiuna weer geconfronteerd wordt met een dergelijk geweld is zo klein als de kans dat een individu de loterij wint. Of zou het gilde juist van deze instelling uitgaan en de veldwachters en ons dorp weer verrassen met een bezoek in de nachtelijke uren.

Terug naar de suffige dagelijkse routines. De lente staat voor de deur en de temperaturen krijgen Hollandse waarden: tegen de dertig graden. Ik was bijna vergeten hoe het ook weer was op die zomerse dagen waarop je als vanzelf loom ging bewegen en sloffen.  Dan denk je hoe moet dat straks als er met stenen en ijzeren staven gesleept. Maar dan ook… het zijn mensen die meer gewend zijn aan het werken in de hitte dan deze import-Braziliaan. Het is duidelijk nog wennen voor mij.

Voor wat betreft de voortgang op de bouwplaats kan ik melden dat er gas en elektriciteit is aangelegd en de vlakte is geëffend. Men kan de komende weken dus aan de slag met de fundering.
Even goed opletten dus dat men de goede afmetingen gaat gebruiken voor de vertrekken.

Als afsluiting een foto van een nagerecht dat Rose heeft gemaakt. Met de ingrediënten alhier makkelijk te maken (waarmee ik niets tekort wil doen aan de uitstekende kook-capaciteiten van Rose) en lekker……!!!!   Aardbeien, gecondenseerde melk, crème van melk, yoghurt, gelatine en aardbeidrank in oplosvorm (Tang of ander merk).  Alles door elkaar, in de ijskast, eten en uitbuiken maar. Ik was al bijna de aardbeien mousse van Gijs van Super de Boer vergeten. Ook erg lekker.

We houden u op de hoogte. Tot de volgende keer. Dan zeker een insiders blik op hoe Brazilianen tegen Holland en Hollanders aan kijken: de Expoflora in Holambra.