Nu zijn we 10 maanden geëmigreerd en het is onvermijdelijk dat in die tijd de gedachten afdwalen naar Nederland. De vrienden en familie, de betaalbare wijn, de ex-collega’s, de typisch Nederlandse groenten, etc, etc. Gelukkig is er Holambra , waar eens per jaar een Exploflora is. Nu al voor de 35ste keer. Een bezoek is onontkoombaar. Op slechts 150 km afstand een feest der herkenning. Het was niet in eerste in instantie de doelstelling om de heimwee te sussen. Een bezoek aan Holambra heeft voor ons meer iets van “eens kijken wat ze daar nu weer van gemaakt hebben”. Aan welke verwachtingen heeft het bezoek nu voldaan?
Ter introductie: Holambra is een klein stadje in de staat São Paulo waar in 1948 een groep van Hollanders en Amerikanen hun intrek hebben genomen. Het is Hol van Holanda, Am van America en Bra van Brasil. Ten opzichte van de Amerikanen zijn de Hollanders in de meerderheid. En natuurlijk zijn er in de loop van de tijd Braziliaanse genen ingeslopen. De levensstandaard is er relatief hoog en illustratief is het politie-bureau dat nog het meest lijkt op een luxe villa: criminaliteit is nauwelijks existent als je de criminele prijzen op de Expoflora tenminste buiten beschouwing laat.
Attente lezers hebben eerder mijn vooringenomen mening gelezen over hoe Brazilianen omgaan met bijv. culinaire inbreng vanuit andere culturen. Die adopteren de inbreng en verbeteren deze (voel de cynische ondertoon). Voor mensen uit het land van herkomst is het eindresultaat vaak nauwelijks meer herkenbaar. En Brazilianen leren dat een traditionele Hollandse pannenkoek voor 90% bestaat uit zoetigheid als ijs en hagelslag.
Eerlijk gezegd valt het in Holambra wel mee met de autenticiteit. Hooguit zijn er andere Europese ingredienten aan toegevoegd en is er een accent gelegd op het culinaire vertoeven in het park en de verkoop van merchandise. Een originele attractie is de regen van bloemenblaadjes. Op het einde van de dag dromt al het publiek samen op een veld en worden met een enorme bladblazer blaadjes uitgestrooid over het publiek. Binnenkort maar eens de foto’s van de keukenhof erbij halen voor het echte werk.
Wat we herkenden vanuit Nederland is in enkele woorden samen te vatten:
- fietsen
- molens
- bloemen en tuinen
- winterweer
- (zure) haring
- stroopwafels , Delfts blauw en klompen
Laat de foto’s voor zichzelf spreken. Tot de volgende blog.
Volendamse gevels in Holambra
Zure haring. Hoe zou dat smaken voor de de gemiddelde Braziliaan?
150 m2 volgepropt met bloemenpracht en Hollandse decoratie
Nooit gezien in Nederland. Dus een mooie kennismaking met de klompendans.
Klompen volgens goed gebruik opgehangen in een boom. Zouden ze pas gewassen zijn?
Klompen en gympen
Tja … de echte Keukenhof. Zucht….
Velden van bloemen bij de grote veiling
Heerlijk helder Amstel.
Een regen van bloemblaadjes
He hoi Hans, het spookte al weer een tijd door mijn hoofd dat ik je blogs wilde gaan lezen om te kijken hoe het met jullie gaat. Dus direct de nodige blogs gelezen. Ik ben benieuwd hoe de bouw, inmiddels alweer 2 maanden onderweg, vordert. Leuke impressie van Holland in Holambra. Je kunt voor (meer) Nederlandse geschiedenis in Brazilië ook nog naar het Ricardo Brennand Institute gaan. Wel ietsjes 🙂 verder dan Holambra maar dan heb je ook wat. Hier gaat het goed. Kees en Ton mogen naar Houten. Wij blijven voorlopig in Den Haag. Ondanks dat Telecomplein verkocht is en het omgeturnd wordt tot een groot appartementen complex. Luc geslaagd voor zijn havo en nu op de Hoge school Rotterdam een vervolg opleiding begonnen.
Ha die Herman, blij te horen dat alles goed gaat. Binnenkort volgen nieuwe foto’s van de bouw. Zaterdag gaan we polshoogte nemen. De vloeren waren al gestort en als het goed is staan er al wat muren. Afgezien van de regenbuitjes vandaag was het de laatste weken goed weer om te werken. Het zal mij benieuwen.
Vorige week wist Kees nog te melden dat hij naar Zoetermeer zou gaan itt de aankondiging van een paar maanden terug. Dus check je bron nog even :-).
Ik moest de laatste weken ook nog een paar keer aan je denken. We hebben immers lang samengewerkt.
Hier gaat het allemaal zo’n beetje zoals je mag verwachten voor een gepensioneerde: Breek-het-lijntje niet en geniet van het nieuwe land. Als de bouw het toelaat kom ik vast nog wel een keer naar Holland. Dan hoop ik je weer eens te kunnen zien. Dan kan ik tevens schijven en wijn kopen (die zijn hier niet te betalen) 🙂
Ik zal eens in dat Brennand Institute duiken. Dank voor de tip.
Groetjes , Hans.