19. Online !!!

Deze week zou niet meldenswaard zijn ware het niet dat we nu voorzien zijn van internet; én telefoon. Het kan niet op. Als ex-KPN’er misschien wel leuk om “het verbeterpotentieel” van de Braziliaanse provider te melden. En de overeenkomsten, want die zijn er ook.

Om met het laatste te beginnen. Ook hier geldt dezelfde verhouding tussen partijen die tot elkaar veroordeeld zijn en die elkaar nodig hebben om een complete dienst op te leveren: de leverancier van de internet-dienst en de beheerder van de infrastructuur. Veel vingerwijzingen over wat de andere fout doet.

Enfin, ik zit met een situatie die begon, zoals in de vorige blog vermeld, met een “aansluiting” ergens 3 meter hoog in een paal op het trotoir 50 meter vóór ons huis. (nee, we hebben geen eigen oprijliaan van 50 meter). Ik pak nog even een foto van blog nummer 12 terug. Daar zat het dus ongeveer. Let wel, deze paal is niet dezelfde als die voor ons huis staat.

Punt waar de Braziliaanse PTT de telefoonaansluiting oplevert

Punt waar de Braziliaanse PTT de telefoonaansluiting oplevert

Een apart door ons ingehuurde monteur kan de aansluiting snel binnen ons huis brengen, mits….   mits de leidingen die er liggen van de goede kwaliteit zijn.

Getuige de drie onderstaande foto’s is dat niet het geval. Het is platgezegd een soepzooitje met een draden-vermicelli. En eigenlijk vermoedde ik dat al. Ik had mijn aansluiting in huis al eens ge-shunt en her en der een multimeter op gezet. Zonder succes.

Er zijn drie putjes onderweg en alle drie dezelfde situatie. Een beetje rommelend met de draden blijkt dat we de aansluiting van de buren buiten werking stellen. Dan maar een draad boven het erf langs naar ons huis en hopen dat er geen hoge vrachtwagen op het terrein hoeft.

IMG_20160314_154757219 IMG_20160314_154951446 IMG_20160314_155537354

Als dat gedaan is hebben we snel telefoon. Maar internet geeft geen krimp. Dan maar bellen en een afspraak maken met de monteur van de provider voor vrijdagochtend. Donderdag om 17.00 bellen “ze” als we boodschappen aan het doen zijn.  Nooit zo iemand terugsturen is ons motto, dus we rennen naar huis om de monteur op te vangen. In de centrale wordt voor ons aan de draden gerommeld en na 25 minuten hebben we ADSL, maar het modem komt niet op. Gelukkig heeft de monteur een reserve modem. Dan werken alle lampjes en zijn we on-line. We noteren 18.15 uur. Je ziet er is ruimte voor verbetering. Maar zolang Vivo met Speedy internet de enige provider is zal de ruimte er nog wel enige tijd blijven.

Nog dezelfde avond het modem gehacked voor superuser-rechten en het netwerk en DHCP-pool omgenummerd. Dat gaat sneller dan in mijn netwerk alles omnummeren. Ik kan niet de makelij terugvinden van dat doosje met OpenRG. Maar het zit wel aardig in elkaar. Het kan ook in bridge mode, maar dat heb ik nog even niet gedaan. Ik heb nog garantie tot mei op dit gerefurbished exemplaar.
In plaats daarvan pas ik mijn eigen Mikrotik aan. Nog wat metingen gedaan voor de netwerkvertraging op de internet aansluiting. Binnen een uur had ik al een ongenode gast via mijn wireless binnen – dat deel dat boven en beneden met elkaar verbindt. Zo te zien aan het MAC-address een Iphoney gebruiker. De beveiliging nog even doorgelopen.
Nu werkt alles incl. eigen voip-oplossing. Bovendien hebben we de eigenaar van het complex kunnen melden dat hij draden spaghetti netjes mag opruimen. Ik ben benieuwd.

Deze week zit ik nog zonder bank-rekening nummer. En ongetwijfeld heeft Nederland ook rondom het politieke circus van ex-president Lula het nodige mee gekregen. Ik kom daar graag nog een keer op terug.

Groetjes.

18. Águas de Março

In Nederland zal het niet ontgaan zijn dat vandaag, vrijdag 11 maart, de staat São Paulo geteisterd is door enorm veel regen. Er valt gewoonlijk veel regen in maart, zo op het einde van de zomer. Er is een mooi lied over geschreven door Jobim: Águas de Março (wateren van maart). Oneindig veel gecovered zowel in het Portugees als in het Engels. Het is een poëtisch hoogstandje maar als je de hele dag op TV de  beelden van slachtoffers en de schade aan huizen ziet, is er weinig poëzie te beleven. De oorzaak is slechte planning binnen het water management en de manier waarop in vele wijken zonder bouwkundig inzicht wordt gebouwd: op een helling, op, onder, naast, voor en achter andere woningen. Hadden we in Nederland niet een water-manager op hoog niveau?  Binnenkort is er wellicht een vacature voor hem als de President zich mag verantwoorden voor 16 jaar beleid van haarzelf en haar voorganger.

Als je zo’n 20 keer, incidenteel, per jaar op de TV de ellende ziet van ondergelopen straten, auto’s, woningen en winkels dringt het nauwelijks tot je door hoe gelaten de slachtoffers zijn die dit vaak meerdere keren per jaar meemaken. Tot dat onwaarschijnlijk veel steden en dorpen getroffen worden en ontregeld zijn; met enkele tientallen dodelijke slachtoffers en een veelvoud aan vermisten als gevolg. En totdat je het zelf meemaakt.

Gelukkig hebben we in ons huis geen wateroverlast. Maar we werden gisteren op straat wel verrast door een plensbui. We waren genoodzaakt te schuilen in een kleine winkel/werkplaats. Deze winkel staat op een t-splitsing en kijkt uit op een straat die vrij stijl omhoog loopt. De winkelier wist precies wat er zou gaan gebeuren en was goed voorbereid.
Op de kruising komt het water van twee kanten samen en binnen twintig minuten kunnen de enorme riool-putten het water niet meer verwerken en komt de hele straat blank te staan.

De rioolpunten hebben enorme afmetingen. Maar is dat genoeg?

De rioolpunten hebben enorme afmetingen. Maar is dat genoeg?

De winkelier plaatst op dat moment een stalen plaat voor de ingang van circa een halve meter hoogte. Hierdoor wordt 95% van het water gekeerd en de resterende 5% die binnenloopt wordt door afwatering aan de binnenkant afgevoerd.

Het water komt vanuit twee lange straten hier samen

Het water komt vanuit twee lange straten hier samen

De auto’s op straat komen gedeeltelijk onder water te staan. Indien de rubbers van de sponning van de portieren niet goed zijn loopt er ongetwijfeld water naar binnen.

Het regenwater tot aan de dorpel van de portieren

Het regenwater tot aan de dorpel van de portieren

Als de regen ophoudt,  kan de stalen plaat voor de ingang van de winkel worden verwijderd en gaat de winkel weer gewoon open voor een laatste uur handel die midddag. Ondertussen hebben we geleerd dat de eigenaar van de winkel recht tegenover ons woont. Zo leer je je buren kennen. De overbuurvrouw heeft geleerd dat een groot deel van Nederland onder zee-niveau ligt. Altijd handig om te weten.

De regen heeft ook zijn positieve kant. Door de hoeveelheid regen komt medio dit jaar de toeslag op de elektriciteitsrekening te vervallen. Die wordt nu berekend doordat vanwege gebrek aan water de waterkrachtcentrales onvoldoende worden benut. Dientengevolge worden ook fossiele brandstoffen gebruikt voor de opwekking van elektriciteit en is dus (?) een toeslag nodig. Helaas hebben veel mensen die relatief veel baat hebben bij het vervallen van de toeslag,  nu andere kopzorgen en kosten vanwege de grote hoeveelheid regen.

Deze week verder in het nieuws. We schijnen telefoon te hebben. Helaas ergens op een gemeenschappelijk punt 50 meter van onze voordeur verwijderd. De minimale spanning van 9 volt is nergens op te herkennen (testen en labelen doen ze hier ook niet). Daar moet dus nog eens door “Braziliaanse KPN” naar gekeken worden.

Dinsdag zijn we naar de architect geweest. We hebben in twee uur en met zeven afbeeldingen uitgelegd wat we willen. Over twee weken komt de heer Ratz met de resultaten van een “gründliche” studie. De man is van Duitse komaf. En we hebben al werk van hem gezien. Dat zit wel goed. Ik hoop wel dat hij meer vragen stelt dan laatste dinsdag.

Tot de volgende keer.

 

17. Financiële planning

Het kan ook te snel gaan in Brazilië. Deze week woensdag zijn we naar het ouderlijk huis van Rose gegaan om nog wat andere zaken te regelen. In de avond worden we opgebeld in verband met onze aanvraag van een telefoonlijn. Drie medewerkers aan de lijn gehad en dus drie keer al onze gegevens en wensen opgegeven. Zeven werkdagen zijn er nodig. Na een halve dag krijgen we weer telefoon; dat de lijn in ons huurhuis is aangelegd en volgt de vraag welke snelheid internet we willen hebben. En dat allemaal zonder ook maar één fax.
De Braziliaanse broer van Overtoom is zo snel dat we geen gelegenheid hebben om het werk te begeleiden. Dus als dat maar goed is gegaan. En kijken of het Nederlandse Dect basis-toestel ook hier werkt.

Deze week ben ik een bank (één van de grote 4 of 5) binnen gewandeld om wat kritische vragen te stellen in aanloop op de opening van een rekening. Je krijgt gewoon geen antwoord op je vragen over overhevelen van geld van Nederland naar Brazilië. Tenzij je een type account manager hebt; maar daar heb je een actieve bankrekening voor nodig bij die bank. Dus volgende week maar een tweetal andere banken gaan auditen op de kennis van hun processen. De tijd begint de dringen want de Braziliaanse Real begint weer aan kracht/waarde te winnen. Maar goed, als het geld eenmaal hier is wacht ons een rente van 1,2% per maand. Da’s wel weer lekker.

Ook hier in Brazilië is risico-spreiding van belang. Want echt goed gaat het niet in Brazilië. En we hebben gezien hoe moeilijk de relatief betrouwbare Nederlandse banken het hadden in de periode 2008-2011. Naar ik me herinner kent de federale bank van Brazilie een garantie-regeling van omgerekend 50.000 Euro op spaartegoeden. Een nieuw plan op basis van inkomsten en uitgaven is dus noodzakelijk. Laten we daar deze week maar eens aan gaan werken. Adieu, waardige lezer.

16. Wintertijd !!!

Deze week zal de blog lekker kort zijn. Er zijn weinig wetenswaardigheden en er is geen aanleiding voor een speciaal onderwerp.

Zoals eerder aangegeven zou ik naar de politie gaan om de verhuizing door te geven. Niks emailtje met een nieuw adres, maar in natura verschijnen helemaal in São Paulo. Meteen maar even vragen of mijn ID-kaart al klaar is. Welliswaar heb ik nog geen aangekondigde email hierover gehad, maar je weet maar nooit. Blijkt dat kaartje al sinds 16 december klaar te liggen.
Meteen maar gebruiken maar om een telefoon en internet aan te vragen diezelfde week.

Na twee uur in de telefoonwinkel te hebben gezeten komen we onverrichterzake weer thuis. We zullen eerst ons fiscaal nummer moeten herbevestigen vooraleer de aanvraag in behandeling kan worden genomen. En nee…. er is geen andere provider in de stad (behalve via satelliet of mobiele netwerken) en ja …. dat moet met een fax. Wie gebruikt in godsnaam in 2016 nog een fax.

Inmiddels is de wintertijd ingegaan en is er een tijdsverschil van 4 uur. De Amsterdamse beurs opent dus om 05.00 uur in de ochtend. Oooaaawww. Maar met deze volatiliteit is er genoeg te halen. Dus maar vroeg naar bed. Tot de volgende keer.

15. Een veldverkenning

Dit weekend zijn we voor het eerst op eigen gelegenheid (zonder makelaar) naar ons stukje grond geweest. Het is 20 minuten met de bus over een weg die voor Braziliaanse binnenlanden als goed mag worden bestempeld. De huizen, winkels en kerken die we passeren geven een beeld van een lagere levensstandaard: lager dan in het centrum van Ibiuna. Wel passeren we veel lange opgetrokken muren, die zouden kunnen duiden op resorts. Aangezien de muren het zicht ontrekken van wat er zich daaar binnen afspeelt blijft het omgevingsbeeld simpel en weinig luxueus. De rijkdom zit hem in de natuurschoon. Vanuit de bus hebben we goed zicht op de bergen en valeiën van de regio van Ibiuna op een hoogte van circa 800 meter. Het herinnert aan de reizen door Toscane en Umbrië. In de verte zien we compacte bossen; zelfs een enkel afgezonderd huis ontbreekt. In gedachten zie ik me al met een auto of motor door deze omgeving rijden om de omgeving te verkennen. Zo ver is het helaas nog niet. Voorlopig zijn we op de bus aangewezen. Een foto van deze omgeving houden jullie nog te goed.

Aangekomen bij de beveiliging van het resort stellen we ons voor als nieuwe bewoners van het resort. Tegelijkertijd vraagt Rose wat ervaringen zijn met betrekking tot de bebouwing: namen, prijzen, reputaties van projectleiders, etc. Met een aanmeldingsformulier in de tas lopen we verder naar ons stukje Brazilië. Het is een stief kwartiertje lopen.

Ondanks de hitte proberen we oog te houden voor de details die we onderweg tegenkomen. De algemene indruk is dat het resort goed onderhouden wordt. De voorzieningen voor afwatering, elektriciteit, etc en het asfalt zijn in goede staat. Ook de perken van de bewoners zelf zijn een paar foto’s waard. Het is rustig en de vogels kwetteren er vrolijk op los. De beveiliger die we spraken aan de poort zien we nog tweemaal op zijn ronde door het resort.
Er wordt op een locatie blijkbaar ook op zondag gebouwd, dus wordt er door Rose ook weer een interview afgenomen over de gang van zaken.

Aangekomen bij ons stukje grond zijn we eigenlijk snel klaar. Het ligt er nog net zo bij als twee maanden geleden. Alleen het “gras” is nu al aardig op hoogte. De buren aan de linkerkant zijn bezig met de afwerking van hun nieuwe huis. En ook aan de overkant van de straat – Rua 1 – wordt druk gebouwd. Daar staan al wel drie jonge palmbomen van circa 3,5 meter hoogte. Dat geeft toch een heel ander gezicht dan alleen “bricks-and-mortar”.

Nieuwbouw bij de overburen - met drie palmbomen

Nieuwbouw bij de overburen – met drie palmbomen

Tot slot probeer ik nog een indruk te krijgen van de glooiingshoek over de diepte van ons erf – die 50 meter naar de achterburen. Ik noteer wat afstanden en hoogtes zodat ik thuis met wat opgepoetste kennis van de geometrie een berekening kan maken van de glooiingshoek.

We trekken verder het resort in om ook aan de achterkant een beeld te vormen van bewoners, huizen en omgeving. Cognitieve dissonantie noemen we dat, toch….??! Jezelf het beeld geven dat je de best mogelijke aankoop hebt gedaan. Nou, in dat opzicht is ons bezoek geslaagd. Rua 1 is top.

Rua 1 is top

Rua 1 is top

Bovendien ligt de markt voor onroerend goed op zijn gat. Dan zou zich zo maar een gelegenheid kunnen aandienen voor een zinvolle investering. Dus alert blijven tijdens de wandeling.
Tevreden keren we terug naar de uitgang. Geen vragen dit keer, behalve “wanneer komt de bus?”.

Voor de rest bestaan de bezigheden deze week uit het betalen van de huur, WC-brillen aanschaffen en een verhuisbericht naar de politie (op straffe van 165 Reais boete). Het lijkt bijna een financiële afweging: voor 180 Reais helemaal op en neer naar São Paulo óf een boete betalen. Feit blijft dat in het laatste geval het oude adres geregistreerd blijft. En dan volgt wellicht een tweede boete. Maandag dus maar bellen over hoe, wat, wanneer, wie.

En oh ja, de soap met de tafel en stoelen is afgerond. Het geld van de geannuleerde order van de allereerste tafel met stoelen is terug. Daar kunnen dan mooi de huur én de WC-brillen van betaald worden. Lijkt het toch een klein beetje dat we gratis wonen.

Aswoensdag is geweest dus we kunnen we er tegenaan. En oh ja, Brazilië was/is de Fenix. Tot de volgende blog.

 

14. Alle remmen los

Carnaval is in alle hevigheid losgebarsten. “Kennen ze in jullie land ook carnaval?” is hier een veel gehoorde vraag. En leg dan maar uit dat carnaval hier begint met “Ton proaten” in november, en eindigt in veel dorpen met een optocht van tot praalwagens omgebouwde landbouwwerktuigen die zich soms door de sneeuw moeten ploegen. Het kwartje valt gewoon niet.

En dat is op zich vreemd want carnaval is ook binnen Brazilië niet overal hetzelfde.
In sommige steden, met name in het noorden en noord-oosten, is het voornamelijk alleen een straatoptocht van dans-muziek (axe) waaraan vele honderd-duizenden mensen deelnemen.

Straat carnaval in Recife

Straat carnaval in Recife

Hét Braziliaanse carnaval zoals van Rio bestaat eigenlijk uit twee onderdelen. Enerzijds vele optochten door de straten van de wijk en anderzijds de competitie van de samba scholen in de speciale arena’s, ook wel sambódromo’s genoemd. De bekendste zijn Sapucaí in Rio de Janeiro en Anhembi in São Paulo.

In de hoogste klasse treden daar circa twaalf scholen op gedurende twee dagen tussen 22.00 en 05.00 uur. Het is een lust voor het oog om circa 5000 figuranten per school te zien paraderen met een passie alsof ze hier een jaar lang naar toegewerkt hebben. En dan de 6 à 7 praalwagens met levensechte uitbeeldingen van soms wel 10 meter hoog. Heel snel zie je de passie en creativiteit die men erin legt. Zo is het uitzitten tot 5.00 in de ochtend voor mij echt geen straf. Een jury geeft een paar dagen later de punten op een zestal vaste criteria en bepaalt daarmee de nieuwe kampioen van het jaar. Dit type carnaval krijgen we in Nederland meestal te zien als er een reportage over het Braziliaans carnaval wordt gemaakt.

Carnaval van de samba scholen op de Sapucí in Rio

Carnaval van de samba scholen op de Sapucí in Rio

In ons dorp Ibiuna hebben we genoten van weer een ander type carnaval. Dat is het type zoals de Nederlandse carnavals-verenigingen dat ook in de feestzalen organiseren. Muziek, dansen, biertjes en zelfs de polonaise zijn gesignaleerd op een plein in Ibiuna. Ook hier alle remmen los en een enorme passie bij de muzikanten. Enorm gezellig en geen enkel vervelend incident waargenomen.

De muziektent op het plein in Ibiuna (2012)

De muziektent op het plein in Ibiuna (2012)

Grenzeloos vermaak op het plein in Ibiuna met carnaval

Grenzeloos vermaak op het plein in Ibiuna met carnaval

De foto’s hierboven zijn van internet geplukt.

Voor degenen die verkneukeld of gewoonweg geïnteresseerd het keukentafel-relaas hebben gevolgd:. Ze zijn binnen: de tafel en de stoelen. Het was het wachten en de kopzorgen waard. Deze set vormt het voorlopige sluitstuk van de inrichting van ons huis. Waarmee niet uitgesloten wordt dat we iets tegen het lijf lopen voor de verdere inrichting. Voorlopig is het basta. Home, Sweet Home. Tot de volgende blog.

13. Fenix uit de as

Deze week is niet zo spannend geweest.
Het hoogte- (of beter dieptepunt) bestond uit een ruzie met de leverancier van de tafel en de stoelen. Tot tweemaal niet op de afgesproken datum geleverd en de winkel weigert de annulering onzerzijds. Gelukkig lijken de koning-klant organisatie en de wet op onze hand. Eens kijken hoe dat afloopt. Het blijft een afweging tussen (af)wachten en je tanden laten zien en pats-boem reageren. Brazilianen hebben het wachten tot een ware kunst verheven. Wij hebben maar vast bij de lokale belangenbehartiger voor consumenten een case geopend.

Een foto over “wachten in Brazilië” wil ik niet onthouden.

IMG_20160121_165728133_HDR-30pct

IMG_20160121_165728133_cut-100pct

Om deze winkel binnen te kunnen moet je eerst door een cordon van verkopers heen. En dan is er altijd wel iemand die je als een schaduw volgt. Voordat het zover is staan er circa 12 tot 15 jongens en meisjes geduldig te wachten aan de flanken en in het centrum van de winkel. En dát achter een bord met “Verboden te wachten”, jawel die met de grote ‘E”. Wie durft hier nog binnen te komen?

Inmiddels hebben we ergens anders een tafel en stoelen besteld. De stoelen daarvan blijken niet in de gewenste kleur geleverd te kunnen worden. Dat wordt dus een zoektocht naar bijbehorende stoelen én nog een aantal dagen met het bordje op schoot.

Inmiddels hebben we ook wat contacten met andere mensen die gaan bouwen. Met deze contacten hopen we ideeën, hints en namen en prijzen van goede winkels uit te wisselen.

Voor de rest zijn er eigendomsbewijzen van onze grond aangekomen.Spannender kan ik het deze keer niet maken. Het hele land dommelt langzaam in om volgende week verkleed aan het carnaval deel te nemen. Enige activiteit in de middenstand en overheid is er tot het einde van de carnaval niet te verwachten. Maar dat wisten we. Ook in 2016 zal Brazilië pas opstarten na carnaval. Amen. Kruisje halen en beginnen.

12. We zijn verhuisd

IMG_20160118_205503008-30pct

Is er een betere foto denkbaar die uitbeeldt dat we een nieuw thuis hebben? Nee, toch. Jawel ze hebben hier ook Bavaria bier. Net zoals Skol is dat een “Braziliaans merk” maar ik niet kan staven dat het iets te maken heeft met de merken die wij in Nederland ken(n)(d)en. In ieder geval worden deze merken ook in Brazilië geproduceerd en genuttigd.

De spullen uit Nederland zijn dus aangekomen in Ibiuna. De schade is meegevallen. Wat paas-decoratie is bezweken, waarschijnlijk onder de druk van bovenliggende dozen. Voor de rest gaan we na een vluchtige controle ervan uit dat de spullen de 11.000 km lange reis goed hebben doorstaan.

Deze week staat verder in het teken van het aansluiten, monteren en in gebruik nemen van de spullen de binnenkomen. Goed opletten met de voltages van de boormachines etc. Ze kennen hier zowel 127 als 220 volt. Meestal zijn beide aanwezig in een huis. In ons huis wordt waarschijnlijk 220 volt alleen gebruikt voor de douche-kop. Jawel, 98% van de douchekoppen in Brazilië bevat een verwarmingselement. Zelf heb ik het niet zo op de combinatie van water en elektriciteit. Maar we hebben op korte termijn geen andere optie.

Het betekent wel dat we een transformator moeten kopen voor ons 220v arsenaal. Daarbij in de gaten houden welke apparaten gevoelig zijn voor andere frequenties. Hier hebben ze 60 Hertz.
En dan nog ook de juiste stekker eraan. Ze kennen hier drie types. De dikke en de dunne ronde en die met twee platte streepjes. Met bijbehorende toegestane amperages. Dat lijkt veilig en doordacht. Maar Brazilië zou Brazilië niet zijn als er niet een levendige handel was in omvormers. Die maken het mogelijk om de drie “zware” apparaten op een “klein” stopcontact te zetten. Wederom is de theorie ingehaald door de praktijk.

Verder gaten in de muur vullen, drooglijn hangen, kapotte lampen vervangen, 3G-router plaatsen, etc, etc. Nog wat klein aanvullend meubilair aangeschaft om het ‘ons’ huis te maken, en … oh ja, de lokale middenstand even achter de vodden zitten om eindelijk eens een keukentafel en stoelen te leveren. We eten nu al vijf dagen op de sofa.

De 3G-router werkt aardig maar is een tijdelijke oplossing. Met 400Mbyte pre-paid per week doe je immers niet veel. Dus zet ik alle automatische updates uit, ook die van de telefoons. En maar hopen dat we snel een vaste telefoonlijn met internet krijgen.
Hopelijk meer nieuws hierover in de volgende blog. Afsluitend een foto van de huiskamer en een doorkijk in de keuken.
P.S. voor grotere foto’s dubbelklikken en hij verschijnt op een nieuwe pagina.

IMG_20160124_190800671-30pct

11. Van hot naar her en weer terug

In het afgelopen weekend zijn we reeds naar de kust gegaan, naar ons appartement in Praia Grande om maandag de confrontatie met de douane aan te gaan. Vanuit Praia Grande is het maar 40 km naar de haven van Santos, in plaats van 115 km vanuit onze tijdelijke verblijfplaats bij Rose thuis. Buiten de afstand scheelt het vast ook file-stress en -tijd.

We doen alle moeite om 8.00 in de haven te zijn. Dan blijkt onze contactpersoon pas in de middag op kantoor te zijn. Mooi, dan hebben we nog even tijd ons pakket van 50 velletjes papier aan te vullen met wat papier en stempeltjes die we ook nog nodig blijken te hebben.

Om 14.00 uur worden we ontvangen bij de douane. De omgeving doet me een beetje denken aan de kantoren bij mijn voormalige werkgever maar dan zo’n 25 jaar geleden. Er staan ook nog typemachines en de sfeer heeft iets van debiteuren/crediteuren. Onze contactpersoon gaat vrolijk aan het werk om op basis van onze stapel papier de lading vrij te geven. De vrolijke maandagmiddag-lach verandert al snel in een puffend gelaat. Is het haar natuur of bevat onze paklijst zoveel rare dingen? Met de vraag wat “elektrisch gereedschap” inhoudt lijkt een nieuwe dialoog te worden gestart. Antwoord: “boormachine en zaagmachine”. Zo achteloos als mogelijk laat Rose weten “gebruikte en oude spullen”.

We wachten nog enkele tientallen minuten op de vraag wat NAS-1812 en NAS-509 betekent. Maar tot overmaat van blijdschap kunnen we na een totaaltijd van twee uur twee extra stapeltjes papier, met stempels, aan onze collectie toevoegen. WE ZIJN KLAAR BIJ DE DOUANE en we hoeven GEEN dozen met inhoud te VERKLAREN.
Alleen nog een dag wachten op de prijsopgave van de douane voor de kosten van de tijdelijke opslag die ze hebben gehad vanaf 31 december. Een inschatting kunnen ze niet geven dus maar bidden en hopen.

Dinsdag hebben we in Praia Grande weer gelegenheid om andere winkels af te snuffelen naar spullen die we nog nodig hebben. De opbrengst is gering. Gedurende de dag ontvangen we de factuur voor de opslag bij de douane. Dat zijn de laatste kosten van de verhuizing die daarmee op zo’n vijfduizend euro uitkomen. Netjes binnen de begroting.
De volgende dag, woensdag, nog wat onderhoud en schoonmaak in het appartement. En dan met de bus naar São Paulo. Na de thuiskomst om 20.00 uur moet er nog een was gedraaid worden, derhalve is het al gauw middernacht voor we kunnen rusten.

Donderdag vroeg gaan we naar Ibiuna om het huurcontract te tekenen en de factuur van de douane te betalen. We rennen nog wat winkels in en uit om de laatste puntjes van de bestellingen en de leveringen te regelen. En jawel na weer een zegel te hebben gescored en een vooruitbetaling van de huur kunnen we eindelijk de sleutel gaan halen van het huis. Na een korte inspectie blijkt dat alles daar nog in goede staat is. Snel een groet naar de nieuwe buren. Nog even wat meten en een foto van de nuts-meters maken, dan togen we naar het hotel voor een (hopelijk) allerlaatste verblijf daar.
In het hotel zien we op TV dat er een brand is met een enorme brand en rookontwikkeling in de zelfde haven als waar onze inboedel is opgeslagen. Is trouwens ook op nu.nl verschenen.

Vrijdag gaan we vroeg aan de schoonmaak. Zodat we in ieder geval een schone ruimte voor de opslag van de verhuisdozen en de bestelde goederen hebben. Met een leeg huis en overal tegels op de vloer schiet het goed op.  Rond 11.00 komt de eerste levering: witgoed, tv, schotel, bankstel, etc. Het is levering en geen montage, montage komt later, Wanneer? Onbekend! Wel wordt alles ontmanteld zodat ik een controle kan uitvoeren en de mensen congé kan geven. “Nee, het achterblijvende plastic en piepschuim nemen we nadrukkelijk niet mee”. Daarna volgt nog een bed en een eettafel met stoelen. Dit begint er op te lijken. De verhuisdozen uit Holland blijken pas maandagmiddag te komen en dus besluiten we maar maandag terug te komen.

Terug naar het ouderlijk huis van Rose om daar in het weekend vervoer te regelen voor de spullen die we daar verzameld hebben. De familie zal wel blij zijn dat we weer wat ruimte komen maken. Voor ons is het vooruitzicht van een eigen stekje net zo leuk.
Volgende week meer. En wellicht wat grafische indrukken.

10. Van basics naar finesses

Onze eerste blog van dit nieuwe jaar. De vorige stamt nog uit 2015. How time flies 🙂  .
Even de vorige blog terugpakkend (jawel die uit 2015) en eens zien wat ik mezelf allemaal beloofd had: Website onderhoud en voorbereiding op het gesprek met de douane. Check en check. Het maken en daarna upgraden van de website is een fluitje van een eurocent. De bekende druk op de knop. De instructies op het net blijken wat verouderd. Aan RTFM doen we natuurlijk niet; handleiding…., handleiding… nooit gehad 🙂  (of beter nooit gezocht). Met een berekende gok op de install-knop gedrukt en een batch opgestart. Na een uurtje een keurige mail en klaar is Rans. De H is stom (mudo) ook in het Portugees, dus wordt het al gauw Ranzig.

Voor de douane al het bewijsmateriaal verzameld. 13 facturen van “de KPN” om te bewijzen dat ik meer dan een jaar daar heb gewoond. Met van alle facturen twee kopieën. Verder alle bladzijden van het paspoort gekopieerd – inclusief de vele lege pagina’s. Etc, etc. Paklijsten erbij van de lading die we vanuit Nederland hebben verzonden. Niet verplicht, maar altijd handig, zijn de facturen van allerlei spulletjes inclusief mail van de spullen die ik op Marktplaats hebben gekocht. Je merkt wel dat de waarschuwende verhalen over de grens-controle een enorme indruk op me hebben gemaakt. Mij maken ze de pis niet meer lauw. Maandag aanstaande om 8.00 ’s ochtends zitten we bij de douane. Eens kijken wat ze willen.

Het zal vast niet gerelateerd zijn aan het onderhoud maar deze week hebben we de eerste spam gehad in de vorm van reacties op de website. Heren farmers doe uw best voor de heren/dames smithb207@gmail.com en johng737@gmail.com ; zij zullen uw diensten ongetwijfeld op prijs stellen. Dear farmers, smithb207@gmail.com and johng737@gmail.com are looking forward to your highly appreciated spam.

Dan de finesses waar de titel melding van maakt. Nu het erop lijkt dat we aanstaande vrijdag 15 januari onze intrek gaan nemen in een huurhuis Ibiuna compleet met de inventaris uit Nederland én de spullen die we in Brazilië gekocht hebben beginnen we een nieuwe fase. Een fase waarin we, hoop ik, zo snel als mogelijk gewoon thuis onze eigen internet en TV-schotel hebben. Nu is Braziliaanse TV niet het allerhoogste op het gebied van entertainment, maar ik kan niet wachten tot de trompetten van “de wereld draait door” door de kamer schallen. Dat wordt dus downloaden vanaf Usenet. Ik dacht even simpel gewoon mijn Nederlands account hiervoor te her-activeren. Maar blijkbaar gelden geo-restricties en kan ik niet met een Nederlands IP-nummer bij mijn gebruikelijke provider het account bewerken. Dan word ik aangewezen op een Braziliaanse of Amerikaanse provider en die zijn 5 à 10 keer zo duur. Eens goed oriënteren op de markt van Braziliaanse Usenet providers, of een VPN bouwen naar Nederland. Het zou ook naïef zijn te verwachten dat dit soort “minor details” gewoon zouden werken in Brazilië.

Waardoor ik aangenaam verrast werd was deze week was de valet parking in een van de betere winkelcentra in deze buurt. Aan de ene kant leuk om te ervaren hoe het personeel de sleutels aanneemt van een wel heel oud autootje van ons (wie herinnert zich nog de valet parking in Beverly Hills cop). Leuk voor mij om de familie nog even bang te maken door te zeggen dat juist onze “valet parker” een afwijkend tenue heeft. Wat zou de kans zijn dat hij er met de sleutels en de auto vandoor gaat? Mijn week is al bijna 100% goed.
Derde charmante aspect is dat na het doen van de boodschappen de familie geen idee heeft dat de auto gehaald gaat worden en stapt met winkelwagentje en al door de parkeergarage. Zoveel finesses, daar had de familie geen rekening mee gehouden. Ik houd wijselijk mijn mond; mijn week is helemaal af. En dat geldt ook voor deze blog.