Nu zijn we 10 maanden geëmigreerd en het is onvermijdelijk dat in die tijd de gedachten afdwalen naar Nederland. De vrienden en familie, de betaalbare wijn, de ex-collega’s, de typisch Nederlandse groenten, etc, etc. Gelukkig is er Holambra , waar eens per jaar een Exploflora is. Nu al voor de 35ste keer. Een bezoek is onontkoombaar. Op slechts 150 km afstand een feest der herkenning. Het was niet in eerste in instantie de doelstelling om de heimwee te sussen. Een bezoek aan Holambra heeft voor ons meer iets van “eens kijken wat ze daar nu weer van gemaakt hebben”.  Aan welke verwachtingen heeft het bezoek nu voldaan?

Ter introductie: Holambra is een klein stadje in de staat São Paulo waar in 1948 een groep van Hollanders en Amerikanen hun intrek hebben genomen. Het is Hol van Holanda, Am van America en Bra van Brasil. Ten opzichte van de Amerikanen zijn de Hollanders in de meerderheid. En natuurlijk zijn er in de loop van de tijd Braziliaanse genen ingeslopen. De levensstandaard is er relatief hoog en illustratief is het politie-bureau dat nog het meest lijkt op een luxe villa: criminaliteit is nauwelijks existent als je de criminele prijzen op de Expoflora tenminste buiten beschouwing laat.

Attente lezers hebben eerder mijn vooringenomen mening gelezen over hoe Brazilianen omgaan met bijv. culinaire inbreng vanuit andere culturen. Die adopteren de inbreng en verbeteren deze (voel de cynische ondertoon). Voor mensen uit het land van herkomst is het eindresultaat vaak nauwelijks meer herkenbaar.  En Brazilianen leren dat een traditionele Hollandse pannenkoek voor 90% bestaat uit zoetigheid als ijs en hagelslag.

Eerlijk gezegd valt het in Holambra wel mee met de autenticiteit. Hooguit zijn er andere Europese ingredienten aan toegevoegd en is er een accent gelegd op het culinaire vertoeven in het park en de verkoop van merchandise. Een originele  attractie is de regen van bloemenblaadjes. Op het einde van de dag dromt al het publiek samen op een veld en worden met een enorme bladblazer blaadjes uitgestrooid over het publiek. Binnenkort maar eens de foto’s van de keukenhof erbij halen voor het echte werk.
Wat we herkenden vanuit Nederland is in enkele woorden samen te vatten:

• fietsen
• molens
• bloemen en tuinen
• winterweer
• (zure) haring
• stroopwafels , Delfts blauw en klompen

Laat de foto’s voor zichzelf spreken. Tot de volgende blog.

Volendamse gevels in Holambra

Zure haring. Hoe zou dat smaken voor de de gemiddelde Braziliaan?

150 m2 volgepropt met bloemenpracht en Hollandse decoratie

Nooit gezien in Nederland. Dus een mooie kennismaking met de klompendans.

Klompen volgens goed gebruik opgehangen in een boom. Zouden ze pas gewassen zijn?

Klompen en gympen

Tja … de echte Keukenhof. Zucht….

Velden van bloemen bij de grote veiling

Heerlijk helder Amstel.

Een regen van bloemblaadjes

Bij de introductie van de plaats Ibiúna omschreef ik het veiligheidsniveau, dat vergelijkbaar is met dat van een klein dorp in Nederland. En dat is ook zo, en dat blijft ook zo. De echte rotzakken zitten immers in de grote stad.  Sinds jaar en dag vinden daar de berovingen van de geldautomaten plaats. En geleidelijk vinden verschuivingen plaats naar banken, auto’s van waardetransporten en recentelijk ook de bewaar depots van waardetransporten. Bij die laatste kun je je voorstellen wat het beveiligingsniveau is en toch lukt het het rapalje er 50 miljoen in Brailiaanse muntsoort (de Reaal) weg te scheppen. Het gebeurt dan ook letterlijk met oorlogstuig en veel geweld. Voor de ervaren gebruikers onder u:  C4, .50 maar ook “gewone” mitrailleurs. Het is er allemaal.

Helaas is ook Ibiúna in juni bezocht door het dievengilde. Als de maatregelen in de grote stad toenemen ligt het voor de hand het werktererin te verleggen naar kleinere locaties zoals Ibiúna waar de twee veldwachters alleen dagdienst hebben. De repressieve kracht komt dus niet of veel te laat. Twee naast elkaar gelegen banken (waarom ook niet allebei?) zijn leeg geroofd en nu ruim twee maanden buiten bedrijf. De lokale bevolking doet het verhaal in de lange rij van de overgebleven bankkantoren, de kandidaat-burgemeesters en wethouders geven veiligheid (naast werk en corruptie) de hoogste prioriteit in de pas gestarte verkiezingscampagnes en alles bleef zoals het was. De kans dat Ibiuna weer geconfronteerd wordt met een dergelijk geweld is zo klein als de kans dat een individu de loterij wint. Of zou het gilde juist van deze instelling uitgaan en de veldwachters en ons dorp weer verrassen met een bezoek in de nachtelijke uren.

Terug naar de suffige dagelijkse routines. De lente staat voor de deur en de temperaturen krijgen Hollandse waarden: tegen de dertig graden. Ik was bijna vergeten hoe het ook weer was op die zomerse dagen waarop je als vanzelf loom ging bewegen en sloffen.  Dan denk je hoe moet dat straks als er met stenen en ijzeren staven gesleept. Maar dan ook… het zijn mensen die meer gewend zijn aan het werken in de hitte dan deze import-Braziliaan. Het is duidelijk nog wennen voor mij.

Voor wat betreft de voortgang op de bouwplaats kan ik melden dat er gas en elektriciteit is aangelegd en de vlakte is geëffend. Men kan de komende weken dus aan de slag met de fundering.
Even goed opletten dus dat men de goede afmetingen gaat gebruiken voor de vertrekken.

Als afsluiting een foto van een nagerecht dat Rose heeft gemaakt. Met de ingrediënten alhier makkelijk te maken (waarmee ik niets tekort wil doen aan de uitstekende kook-capaciteiten van Rose) en lekker……!!!!   Aardbeien, gecondenseerde melk, crème van melk, yoghurt, gelatine en aardbeidrank in oplosvorm (Tang of ander merk).  Alles door elkaar, in de ijskast, eten en uitbuiken maar. Ik was al bijna de aardbeien mousse van Gijs van Super de Boer vergeten. Ook erg lekker.

We houden u op de hoogte. Tot de volgende keer. Dan zeker een insiders blik op hoe Brazilianen tegen Holland en Hollanders aan kijken: de Expoflora in Holambra.

Eindelijk we hebben de hand kunnen schudden met een bouwer ten teken dat de deal beklonken is om ons nieuwe huis te gaan bouwen.

Het was even passen en meten maar nu hebben we zicht op een mooi huis. We hebben de varanda’s,  waar toch weinig zon komt, laten varen. En dat past het precies in het budget.

Hieronder enkele ‘foto’s’ uit de PC.

voorkant – 7 meter van de straat

Topview

De tuin vanaf de achterkant

Vanaf de veranda naar de tuin

In principe staat er een jaar voor de hele bouw maar binnen drie dagen na de mondelinge overeenkomst konden we al naar een model gaan kijken waarmee we een indruk kunnen krijgen van de positie en het niveau (hoogte) van het huis. Het geeft een goed gevoel te weten dat we uit de “papieren” fase zijn en dat er zichtbaar aan het huis wordt gewerkt. Zelfs in deze vakantietijd. Waarmee weer een brug is geslagen naar het volgende onderwerp.

De laatste twee weken hebben we twee nichtjes van Rose op visite gehad: elk een week. We hadden dat allang toegezegd en omdat het vakantietijd voor de schooljeugd was, was dit de uitgelezen periode om de belofte in te lossen.
Het weer is gelukkig goed, zodat we een groot aantal dagen in de straten en op de pleinen van ons dorp hebben kunnen doorbrengen. (Veel andere dingen zijn er hier niet te doen, en van de wijdere omgeving weten we nog te weinig om er op uit te trekken).

Wel hebben we een goede tip van de familie van Rose om in augustus of september naar de Expoflora te gaan, zo’n 150 km verderop in Holambra. Jawel een oerhollandse expositie van bloemen, planten, tuinen en landschappen. En als klap op de vuurpijl typische Hollandse dansen. Het is alweer de 35^ste Expoflora.
Eens kijken wat ze daar van maken. Brazilianen hebben er namelijk een handje van om buitenlandse tradities en recepten aan te passen zodat ze onherkenbaar worden. Ik herinner me nog een tv-uitzending over typisch Hollandse pannenkoeken. Deegwaren overgoten met ijs, fruit, vlees, etc werden zonder blikken of blozen gepresenteerd als typisch Hollandse lekkernijen. Misschien komt het wel door het feit dat Brazilië niet echt een eigen nationale keuken cultuur heeft om authentiek te houden.

Enfin over twee maanden vast meer hier over want wat men daar allemaal heeft in- en aangericht moet je echt zien om te kunnen geloven.Je leest het allemaal hier.

Tot die tijd nieuwe updates over het huis. Groetz.

In de sector van de recycling in Brazilië worden hele leuke dingen gedaan. Zo worden bijvoorbeeld oude autobanden gebruikt om weer poefs van te maken. In Brazilië worden dan ook niet makkelijk spullen weggegooid. En als ze worden weggegooid is er vaak iemand die “bruikbare” spullen uit de afvalbak vist of van het trottoir grist.
Er zijn ook veel vervangingsmogelijkheden voor kapotte onderdelen. Heerlijk voor een prutser zoals ik.

Eerder merkte ik al op dat in winkels gewoon hele rekken met koolborstels te vinden zijn. Voor mensen die minder bekend zijn in de wereld van elektro componenten: koolborstels zitten in veel elektro-motoren en zorgen ervoor dat een Nederlander een machine weg gooit als de koolborstels versleten zijn.
Omdat een wieltje van een koffer geplet was ging ik dus vol goede moed op zoek naar een oplossing. Niet omdat die koffer zoveel waarde heeft; niet omdat zoveel mensen er onderweg naar omkijken, maar gewoon omdat het kan, wil ik deze koffer in orde hebben.
Sommige schoenmakers doen er, naast de gestikte tassen, de koffer-business bij. Helaas had geen enkele schoenlapper de benodigde wieltjes op voorraad. Maar op `dit adres` kun je proberen deze wieltjes te kopen en voor een mooie prijs zet ik ze eronder. Helaas zei hij niet voor wie een mooie prijs. Waarschijnlijk voor hem: 90 Reaal (~25 euro) is bijna een dagloon.
Dus niet… “geef de koffer maar terug want morgen gaan we op reis”. En dat was geen woord gelogen.

Op ‘dat adres’ vonden we inderdaad gelijkende wieltjes en in een uurtje zouden  ze er op kunnen zitten, ware het niet dat er kleine verschillen in de wieltjes zaten en ik geen pons bezit om te klinken. Deze Tom Poes verzint een list en bedenkt dat seegerringen of circclips een mooie oplossing zou bieden.  En dan laat Brazilië (of op zijn minst het dorp Ibiuna) je lelijk in de steek. Ondanks de hoge graad van agro-mechanisering en het hoge pruts gehalte is het gewenste type niet te vinden in de goede maat. Dan maar met een alternatief gewerkt. Enfin, de wieltjes draaien zoals het hoort en mijn Hollandse kaaskop berekent snel dat we 89 Reaal bespaard hebben.
Opdracht: Zoek de verschillen en kleur de plaatjes.

Een origineel wieltje

En een nieuwe ….

Dit weekend (vanaf 7 juli) zijn we op visite bij de moeder van Rose en leggen we een bezoek af bij een goede vriend die een restaurant heeft. Eindelijk, want dat hadden we veel eerder willen doen. Op de een of andere manier heeft deze vriend veel connecties met gringo’s. Dientengevolge is de aankleding ook erg Europees. En niet alleen dat. Er zijn veel meer biersoorten te vinden dan in menig gespecialiseerd hop-en-gerst etablissement in Nederland. Eisenbahn, Leffe, Amstel, Budweiser, Coopers, Czechvar, noem het maar op. Wit, bruin, zwart, pils…. het is er allemaal in meerdere merken aanwezig. Sommige flessen zijn in kleine aantallen door vrienden meegenomen. Zo ontbreekt ook een fles `Ketel` jenever niet die we in het verleden al eens eerder hadden meegenomen. Je mag er alleen maar naar kijken.

En in een speciale kamer is een muur-print van een heuse Hollandse molen. Kijk maar op de foto. En waarom Hans de wieken handmatig in beweging zet terwijl er een werkende ventilator staat zal wel altijd een geheim blijven. Waarschijnlijk was hij te lui om de ventilator weg te halen 🙂 .

Valt nog niet mee de wieken in beweging te krijgen

Groeten.
Binnen twee weken waarschijnlijk meer nieuws.

P.S. de koffer met het nieuwe wieltje heeft een reis met drie busritten goed doorstaan. I love it when a plan comes together!!

Hallo, zijn we er nog? ….  Voor mensen die dachten dat we in een winterslaap gedommeld waren… Nee hoor, we bloggen gewoon door. Inmiddels zijn we aanbeland bij blog nummer 26.

We vergeten maar even gemakshalve de foto’s van de vorige keer; we gaan het helemaal anders doen. Sneller, beter, goedkoper. Het lijkt wel marketing voor een nieuw product.
Wat is gebeurd?

Vorige week vrijdag hebben we afscheid genomen van onze architect. Streep er onder. Te langzaam, te duur, te theoretisch (lees te behoudend). De prijs van deze architect (die ook de bouw zou kunnen begeleiden en ook als zodanig offreert voor de hele bouw) en de prijs van een andere aannemer verschillen te veel. Ordegrootte 2 op 1 !
Met de leermomenten uit het huidige ontwerp, tekenen we zelf een huis dat ook beter aansluit bij de kunde en ervaring van dïe “andere” aannemer. En met hem gaan we verder. Met het nieuwe ontwerp halen we ook het overtollige vet weg en houden we nog steeds een mooi huis. Een huis dat in deze omgeving ook makkelijker te verkopen is, mocht de noodzaak hiertoe zich voordoen. Binnenkort in dit theater de foto’s.
Hebben we dan niet veel geld weggegooid?  Ik denk het niet. We hebben veel geleerd en voor de prijs van het ontwerp, de tekening en de foto’s koop je in Nederland nog niet eens zo’n veel te snelle fiets met hulpmotor.
Wel hebben we twee maanden vertraging opgelopen, wat een risico zou kunnen zijn voor de eindspurt. Waarmee ik wil zeggen dat het wel erg handig zou zijn als het huis dicht is tegen de tijd dat volgend jaar maart de regen zijn opwachting maakt. Waarmee we een brug hebben naar het tweede onderwerp van deze blog: het weer.

De onderste helft van Brazilië beleeft ongekende weersomstandigheden. Het is pas herfst en in de nieuwsberichten wordt gesproken over de koudste tijd sinds mensenheugenis. Door de onbewolkte lucht ’s nachts dalen de temperaturen in onze omgeving tot iets boven het vriespunt. Het nieuws toont met niet aflatende enthousiasme beelden van de zuidelijke streek met rijp en zelfs bevroren wateroppervlakten van plasjes water. Heel aandoenlijk allemaal, ware het niet dat ons huis niet gebouwd is voor temperaturen van rond het vriespunt. Geen isolatie maar wel grote kieren rondom de deuren. Dus maar een elektrische bijverwarming aangeschaft en spullen om de grootste kieren te dichten.Wie had dat ooit kunnen bedenken. Ik in ieder geval niet.
En eerder had ik verteld over de regens. Ook dit is niet een onderwerp dat in dit land past bij de maand juni, behalve dan in 2016. Kort maar zodanig heftig, en gepaard gaande met windhozen, dat de hele regio 20 uur zonder elektriciteit zat en drie dagen zonder water.  Om met dat laatste te beginnen. Bijna elk huis is voorzien van een tank met reserve water van gemiddeld 500 liter. En aangezien we niet veel water verbruiken hebben we niet of nauwelijks last gehad van de onderbreking.
Twintig uur zonder stroom is op zichzelf vervelend. Maar zoals zo vaak vallen netwerken uit als mensen zich ermee bemoeien. Ook nu hebben we, nadat de levering van de stroom initieel was hersteld nog vaak kortstondige onderbrekingen gehad. Tot twintig keer toe in een periode van twee uur. Dus op instigatie van de wederhelft heb ik de PSU (netstroom uit een accu) uit het netwerk uit mijn datacenter gehaald en in de huiskamer geïnstalleerd met wat aangesloten lampen. Niet mijn eerste keus, maar ach je schikt je soms in andermans prioriteiten. Ook dat went na een relatie van zo’n 18 jaar.
Nu na een week is de onderbreking alleen nog diep in de nacht. De klokradio heeft daar last van. Wij niet zo. We slapen gewoon door onder de vierlaags klamme lappen, tot een uur of tien. En berusten in ons lot 😉 .

Vorige keer schreef ik over het feest São Sebastião. Nou, we zijn niet teleurgesteld. Zo’n 2000 paarden van de lokale families hebben het feest begeleid. Bereden paarden of ingespannen voor sulkies reden zo’n drie uur lang door de winkelstraat. En daarna volgde de uitbeelding en verering van de heilige São Sebastião. Over wat er aan vooraf ging zullen we het maar niet hebben. De “processies” van veertien jeeps en van naar schatting 40 fietsen waren voorbij voordat ik mijn camera gereed had. (heb ik het er toch over gehad).

Processie met paarden – São Sebastião.

Tot zover de feitjes van de afgelopen drie weken. Tot schrijfs.

Deze week is het feestweek in Ibiúna. Als ook maar de helft waar is van alle beloften wordt het een waar spektakel met veel muziek en vooral veel paarden: São Sebastião. Die paarden trekken dan door de straten van Ibiúna waar nog maar net de vuilnis van “Corpus Christi” is weggehaald. Voor de blog duik je dan in de verslaggeving van deze feesten in het verleden op internet om niet al te veel onzin in de blog te schrijven. En dan blijkt het materiaal tegen te vallen.

Óf de verhalen zijn visserslatijn, óf men is ontzettend slecht in het documenteren van deze feesten op internet. Met onze eigen ogen gaan we dit weekend zien of het 20.000 of 2000 paarden zijn, of wellicht 25 tractoren met elk 80 pk.
Dit alles ter ere van de beschermheilige van het dorp sinds 1917. Het volk dicht hem (São Sebastião) krachten toe die het dorp hebben beschermd in de tijd van de Spaanse griep in 1917.

Corpus Christi is een katholiek feest dat in Nederland Sacramentsdag heet. In tegenstelling tot in Nederland wordt het hier in Brazilië landelijk gevierd met een kerkgang en een processie door de, door de bevolking versierde, straten. Voor een Nederlandse toelichting op dit feest de link:  https://nl.wikipedia.org/wiki/Sacramentsdag.
Er zijn dorpen en steden die een sterke traditie hebben en waar schitterende kunst op straat wordt gelegd zoals in Santana de Parnaíba. In Ibiúna is het, met alle respect, wat behelpen. De foto mag een indruk geven. Google als je wilt op de afbeeldingen van “santana de parnaiba corpus christi” en zie het verschil.

In de ochtend worden straten van Ibiúna versierd voor Corpus Christi

Nog wat IT-nieuws. Nu heb ik circa 10 dagen Window-10 geïnstalleerd – voor de tweede keer overigens. Het is nu wat stabieler dan eind vorig jaar. Maar op een aantal punten blijft het achter bij mijn vorige Windows-7. Zoals snelheid bij multitasking, stabiliteit van Wifi, aanmaken van nieuwe mappen en toegang tot recente documenten.  Verbazingwekkend genoeg neemt Win-10 minder schijfruimte in beslag. Dat zal wel komen doordat er geen Media Center in zit. Genoeg redenen dus om weer terug te gaan en weer een half jaar te wachten.

Het is weer twee weken geleden dat een tip van de sluier van het nieuwe huis is opgelicht. Tijd voor de hele reportage van de foto’s.  De definitieve tekeningen zijn inmiddels iets aangepast voor wat betreft de schoorsteen en de bakstenen op enkele plaatsen. En let vooral niet op de militaire uitkijkpost achter in de tuin. Dat wordt een gewone pergola.
Ik zou zeggen geniet u even mee. En op deze plaats alvast een voorlopig afscheid. Tot de volgende blog.

De eerste foto-achtige indrukken van het nieuwe huis zijn binnen. Toch wel leuk om die afbeeldingen te zien. Het lijken wel foto’s. (de afgebeelde auto is dus níet van ons!). Van de binnenkant heb ik nog niets van de architect binnen gekregen en weet ik eerlijk gezegd niet of dat gaat komen. Volgende week dinsdag maar een polsen. Mijn eigen programma is wat minder glossy, maar voldoet wel om met materialen voor de binnenkant te experimenteren.

De week hebben we onze eerste aankoop van tegels gedaan. En langzamerhand komt er focus en consensus in de rest van gezichtsbepalende bouwmaterialen. Ook blijft het besef groeien dat goed rondsnuffelen veel geld kan besparen. Dus daar blijven we daar maar in investeren. Nu moederdag achter de rug is en we in São Paulo zijn trekken we (derhalve) er op uit om winkels, bouwmarkten en “dumps” te bezoeken. De camera van mijn mobieltje klikt dat het een lieve lust is.

Nog een woord over de politiek alhier. Het lijkt erop dat president Dilma op democratische weg wordt afgezet. Toch wel verwonderlijk dát het kan – op grond van onrechtmatig politiek bestuur.  En verwonderlijk hoe de president zich blijft verweren.

Ik ga deze middag nog wat peinzen over kleurtjes en maten van materialen. Jullie daar een prettige avond.

Voor wie bij Brazilië een beeld heeft van bikini-weer het hele jaar door, komt nu bedrogen uit. Vorige week nog 30 graden. Nu moeten we het stellen met de helft. En ’s avonds wordt de 10 graden celsius niet gehaald. Tijd om de koffers en dozen te openen die tot nu toe gesloten zijn gebleven: die met de truien, lange broeken, sokken en sportschoenen. Vreemd gevoel om na 6 maanden slippers te hebben gedragen ineens sokken om je voet te voelen.
Het vervelende bij het doen van de boodschappen bijvoorbeeld is dat je de goede keuze moet maken. Want als de zon de kans krijgt warmt het snel op in de zon. Dan kun je naast de boodschappen ook nog een jas sjouwen. Maar ik klaag niet.

Zoals gemeld in de vorige blog zitten we midden in het proces van het tekenen van het nieuwe huis. We blijven nu een week hangen in de afronding van de platte/2D tekening: het tekenen van de daken. Dan volgt de “maquette” zoals ze dat hier noemen. Gelukkig bedoelen ze daarmee de 3D beelden en niet een mini-bouwsel van het huis. Toch heb ik niet het gevoel dat 2D en 3D in het zelfde programma zitten van de architect, zoals in mijn eigen pakket. Dus houd ik zelf alle wijzigingen bij op mijn computer om de consequenties van de wijzigingen te kunnen blijven volgen. Het was de bedoeling om de architect daarna een aantal offertes te laten opvragen voor de bouw. Maar of het zo ver zal komen weet ik niet….

Want ondertussen zijn we overal aan het rondvragen. Bij mensen op bouwplaatsen, bij bewoners van huizen die in onze stijl gebouwd zijn, etc. Om het verhaal te horen van de diverse bouwbedrijven. Kosten, gebruikte materialen, oplevertermijnen, werkwijze, referenties, etc. Het lijkt erop dat er ruim 20% verschil in de bouwkosten kan optreden afhankelijk van wie de troffel in zijn hand houdt. Dus we blijven nog even spitten om te kijken of er wel appels met appels vergeleken worden.

Bij het laatste gesprek met een bouwonderneming deze week vrijdag bleek dat zij het huis `twee deuren verderop´ hebben gebouwd. Het huis waar we altijd al een oog op hebben laten vallen, maar door omstandigheden niet voor ons leek weggelegd. Dit bouwbedrijf is n gehuisvest op ons resort. Dat lijkt me gunstig. Een idee van de bouwer om een replica te maken van het huis verderop hebben we maar naast ons neergelegd. Toch genoeg reden om met deze bouwer ons rustig een tweede keer mee te gaan praten as. woensdag.

Nu de zaken allemaal een beetje hun plaats krijgen heb ik eens de uitgaven van een maand bekeken. De conclusie is dat de vooraf geplande uitgaven aardig in lijn zijn met de feitelijke uitgaven. Volgens mij komen hiermee niet in aanmerking voor een uitzending `Ik vertrek naar Brazilië’. Een dubbele geruststelling is het wel. Een uitzending op tv hoeft niet zo voor mij. Al eens eerder kreeg ik een microfoon van de crew van Joris op Schiphol onder mijn neus. Toen heb ik beleefd afgeslagen om mee te doen aan een uitzending van `Hello Goodbye´ . No pictures please. Hoeveel zou dat eigenlijk schuiven?

Tot de volgende keer.

Het is een jaar geleden dat Rose en ik naar Brazilië gingen voor een verkenning van de onroerend-goed wereld in Brazilië; met het oogmerk er te gaan vestigen.  We moesten vaak met een paraplu op stap en een trui was ook geen overbodige luxe. Nu is het de hele maand zo’n 30 graden en is de grond kurkdroog. Het kan verkeren. Dit voor wat betreft het weerbericht.

De blogs die ik schrijf zijn niet meer punctueel wekelijks. Dat is deels te wijten aan het feit dat we de laatste drie weken erg bezig zijn onze architect en deels omdat het stof wat is neergedaald. De dagelijkse bezigheden hier lijken steeds meer op de dagelijkse routines in Nederland. Het huurhuis is op orde, de familie (van Rose) komt regelmatig langs en de start van het nieuwe huis komt langzaam op gang. En zoveel nieuwswaarde heeft dit allemaal niet. Bovendien hebben we nog geen auto en gaan we maar af en toe op stap met het OV om een curiosa markt te bezoeken of zo. (zie hieronder twee sfeerfotos van een leuke markt in Embu das Artes), Vandaar dat de blogs wat onregelmatiger worden.

Zoals gezegd zijn we nu een paar weken bezig met een architect/ingenieur. Het is een echtpaar waarvan de vrouw architect is en de man is ingenieur. Samen komen we tot een tekening van een nieuw huis dat zowel praktisch als mooi is. Wat dat betreft is de tekening van mij al aardig op de schop gegaan. Ik leer ook van de aandachtspunten die specifiek zijn voor deze regio (zo’n 900 meter boven zeeniveau) aan de andere kant breng ik wat Europese puntjes in die weer nieuw zijn voor te tekentafels hier. Zoals zonnepanelen. Was toch weer even redelijk nieuw voor de ingenieur, pas één keer geplaatst. En dat in een land met veel zon en waar in één jaar tijd de prijs van energie zo’n 30 procent is gestegen. De terugverdientijd is ongeveer gelijk aan die in Nederland: 8 jaar tot 10 jaar. Maar het voelt wel lekker als je de air conditioner aan zet.

Binnen enkele weken is de tekening definitief klaar en kan “men” aan de slag met de grond. En met de aanvragen voor water en licht. Ondertussen kan de gemeente zich voor een goedkeuring over de tekening buigen en gaan wij op zoek naar tegels, deuren, ramen, etc. Tussentijds zal ik de tekeningen publiceren.
Voor nu volsta ik met de inlossing van een belofte uit blog 15 om een landschapsfoto van de omgeving te plaatsen. Deze is gemaakt toen we naar een huis gingen kijken in een resort. Ook dat blijft nog wel doorgaan. Je weet maar nooit waar je in deze economisch lastige tijden voor Brazilië tegen aan loopt. Tchau tchau.

Als buitenstaander, uit een land met een zeer transparant politiek speelveld, kijk je je ogen uit hier in Brazilië. Zelf woon ik hier pas vier maanden en hoor ik frequent over corruptie, maar ik zie het niet met eigen ogen. Soms denk je dat je aanloopt tegen processen die vertraagd worden om met wat “aanmoedigingspremies onder tafel”  weer op snelheid te worden gebracht; maar het blijft bij vermoedens.

Sinds ongeveer twee  jaar is er een operatie gaande onder de naam “wasstraat”, oorspronkelijk bedoeld om in enkele maanden de corruptie rondom Petrobras aan te pakken. Petrobras is de Braziliaanse Shell, een grote onderneming voor exploratie en verkoop van olie-producten.
In Nederland hoor je wel eens van wanbestuur in een woning-corporatie. En binnen maximaal een jaar is het dossier gesloten. Zo niet hier in de Braziliaanse wasstraat. De sneeuwbal is gaan rollen en ik voorspel dat over een jaar of vijf het beeld van alle onregelmatigheden rondom corrupte multinationals pas voor 80% duidelijk zal zijn.

De overheid is namelijk, terecht, intensief bezig alle relaties van Petrobras aan het checken. En het lijkt erop dat er voorbeelden gesteld gaan worden en helaas voor de betrokkenen worden al snel namen van (ex)presidenten en andere hoge politici genoemd. Tor zover niets nieuws voor een Zuid-Amerikaans land, denk ik dan. Ik glom eens van trots toen mijn voormalig werkgever werd beticht van smeergeld-praktijken in Indonesië. “Ha, eindelijk worden we een echt bedrijf”.

Wat mij echter in de Brazilië opvalt is de manier hoe hiermee door betrokken partijen mee om gegaan wordt. Let wel , het gaat hier niet om dubbeltjes en kwartjes. In de individuele casus gaat het vaak om bedragen van tussen de 4 en 25 miljoen Reais: tussen de 1 en 6 miljoen Euro’s. Daarnaast ook betaling in natura, denk daarbij aan bijvoorbeeld onroerend goed.
In mijn ogen bewijzen alle betrokkenen hun betrokkenheid door de stellige wijze waarop ze alle betrokkenheid van de hand te wijzen. De President laat zich verleiden tot het ontkennen van alle aantijgingen uit de pers. In elk mogelijke lezing verdedigt ze haar positie. Bovendien benoemt ze de van corruptie verdachte oud-President Lula tot minister. Ze verdedigt hem op een emotionele wijze die bijna geloofwaardig is –  not.
Ondertussen lijkt die ex-president (van de sociale partij PT) een penthouse en een landhuis te hebben aangenomen. En blijkt de voorzitter van het kabinet zes bankrekeningen in Zwitserland te bezitten en declareert hij aantoonbaar voor enkele tonnen aan diners. In de interviews op tv geven ze geen krimp, maar ik geloof erin dat  alle stenen boven zullen komen, al hun strakke gezichten ten spijt.

In Nederland zouden in dergelijke gevallen de betrokken personen verklaren dat de zaak “in onderzoek is….”of  aftreden uit de functie omdat “de schijn van betrokkenheid is gewekt”.
Zo niet in Brazilië. Ik zie een overeenkomst. In Brazilië worden zaken, bijv. rondom je huis of winkel, pas vervangen als ze onbruikbaar zijn geworden. Preventief onderhoud is zeldzaam alhier. Op dezelfde manier denk ik dat politici hun positie onhoudbaar achten als de rechter heeft bepaald dat ze moeten worden ontheven uit hun functie, en niet eerder dan dat. Nu worstelt President Dilma in het openbaar in een semantisch debat of dat “Impeachment” een misdaad is van de initiators (die baat hebben bij vervroegde verkiezingen) en over de interpretatie van de gronden waarop “Impeachment” mogelijk zou zijn. Om het onwennige karakter van de hele affaire voor zowel aan de ene zijde de politie, openbaar aanklager, rechter als aan de andere  kant voor de verdachten te onderstrepen komen diverse door de politie afgetapte telefoongesprekken in de publiciteit. En daarmee wordt enerzijds de huidige President een nieuwe kans gegeven het gevolgde proces te wraken en anderzijds de politie een gelegenheid gegeven om de ex-president Lula preventief in gevangenschap te zetten in afwachting van zijn aanstaande proces.

Ondertussen geniet ik van de uitgestreken gezichten op tv die omstandig verklaren zich van geen enkel wederrechterlijk feit bewust te zijn. Een beetje gelijk aan mijn stellige verklaring dat ik nooit met mijn handen stiekem in de snoeptrommel heb gezeten.  Natuurlijk zitten ze fout. En er zou vroeger ook geen haan naar kraaien. Ze hebben alleen de pech dat de wasstraat is geopend tijdens of vlak na termijn dat ze aan het bewind waren. En zoals we weten: nieuwe wasstraten wassen schoon. Strafrechterlijk is het resultaat dat er al mensen zijn veroordeeld tot 19 jaar voor het geven van steekpenningen. Politiek neven-effect is dat mensen en zelfs hele partijen uit de regeringscoalitie stappen. Dilma zegt er allemaal geen moment wakker van te liggen.

Tot zover voor deze keer.