In het afgelopen weekend zijn we reeds naar de kust gegaan, naar ons appartement in Praia Grande om maandag de confrontatie met de douane aan te gaan. Vanuit Praia Grande is het maar 40 km naar de haven van Santos, in plaats van 115 km vanuit onze tijdelijke verblijfplaats bij Rose thuis. Buiten de afstand scheelt het vast ook file-stress en -tijd.

We doen alle moeite om 8.00 in de haven te zijn. Dan blijkt onze contactpersoon pas in de middag op kantoor te zijn. Mooi, dan hebben we nog even tijd ons pakket van 50 velletjes papier aan te vullen met wat papier en stempeltjes die we ook nog nodig blijken te hebben.

Om 14.00 uur worden we ontvangen bij de douane. De omgeving doet me een beetje denken aan de kantoren bij mijn voormalige werkgever maar dan zo’n 25 jaar geleden. Er staan ook nog typemachines en de sfeer heeft iets van debiteuren/crediteuren. Onze contactpersoon gaat vrolijk aan het werk om op basis van onze stapel papier de lading vrij te geven. De vrolijke maandagmiddag-lach verandert al snel in een puffend gelaat. Is het haar natuur of bevat onze paklijst zoveel rare dingen? Met de vraag wat “elektrisch gereedschap” inhoudt lijkt een nieuwe dialoog te worden gestart. Antwoord: “boormachine en zaagmachine”. Zo achteloos als mogelijk laat Rose weten “gebruikte en oude spullen”.

We wachten nog enkele tientallen minuten op de vraag wat NAS-1812 en NAS-509 betekent. Maar tot overmaat van blijdschap kunnen we na een totaaltijd van twee uur twee extra stapeltjes papier, met stempels, aan onze collectie toevoegen. WE ZIJN KLAAR BIJ DE DOUANE en we hoeven GEEN dozen met inhoud te VERKLAREN.
Alleen nog een dag wachten op de prijsopgave van de douane voor de kosten van de tijdelijke opslag die ze hebben gehad vanaf 31 december. Een inschatting kunnen ze niet geven dus maar bidden en hopen.

Dinsdag hebben we in Praia Grande weer gelegenheid om andere winkels af te snuffelen naar spullen die we nog nodig hebben. De opbrengst is gering. Gedurende de dag ontvangen we de factuur voor de opslag bij de douane. Dat zijn de laatste kosten van de verhuizing die daarmee op zo’n vijfduizend euro uitkomen. Netjes binnen de begroting.
De volgende dag, woensdag, nog wat onderhoud en schoonmaak in het appartement. En dan met de bus naar São Paulo. Na de thuiskomst om 20.00 uur moet er nog een was gedraaid worden, derhalve is het al gauw middernacht voor we kunnen rusten.

Donderdag vroeg gaan we naar Ibiuna om het huurcontract te tekenen en de factuur van de douane te betalen. We rennen nog wat winkels in en uit om de laatste puntjes van de bestellingen en de leveringen te regelen. En jawel na weer een zegel te hebben gescored en een vooruitbetaling van de huur kunnen we eindelijk de sleutel gaan halen van het huis. Na een korte inspectie blijkt dat alles daar nog in goede staat is. Snel een groet naar de nieuwe buren. Nog even wat meten en een foto van de nuts-meters maken, dan togen we naar het hotel voor een (hopelijk) allerlaatste verblijf daar.
In het hotel zien we op TV dat er een brand is met een enorme brand en rookontwikkeling in de zelfde haven als waar onze inboedel is opgeslagen. Is trouwens ook op nu.nl verschenen.

Vrijdag gaan we vroeg aan de schoonmaak. Zodat we in ieder geval een schone ruimte voor de opslag van de verhuisdozen en de bestelde goederen hebben. Met een leeg huis en overal tegels op de vloer schiet het goed op.  Rond 11.00 komt de eerste levering: witgoed, tv, schotel, bankstel, etc. Het is levering en geen montage, montage komt later, Wanneer? Onbekend! Wel wordt alles ontmanteld zodat ik een controle kan uitvoeren en de mensen congé kan geven. “Nee, het achterblijvende plastic en piepschuim nemen we nadrukkelijk niet mee”. Daarna volgt nog een bed en een eettafel met stoelen. Dit begint er op te lijken. De verhuisdozen uit Holland blijken pas maandagmiddag te komen en dus besluiten we maar maandag terug te komen.

Terug naar het ouderlijk huis van Rose om daar in het weekend vervoer te regelen voor de spullen die we daar verzameld hebben. De familie zal wel blij zijn dat we weer wat ruimte komen maken. Voor ons is het vooruitzicht van een eigen stekje net zo leuk.
Volgende week meer. En wellicht wat grafische indrukken.