Dit weekend zijn we voor het eerst op eigen gelegenheid (zonder makelaar) naar ons stukje grond geweest. Het is 20 minuten met de bus over een weg die voor Braziliaanse binnenlanden als goed mag worden bestempeld. De huizen, winkels en kerken die we passeren geven een beeld van een lagere levensstandaard: lager dan in het centrum van Ibiuna. Wel passeren we veel lange opgetrokken muren, die zouden kunnen duiden op resorts. Aangezien de muren het zicht ontrekken van wat er zich daaar binnen afspeelt blijft het omgevingsbeeld simpel en weinig luxueus. De rijkdom zit hem in de natuurschoon. Vanuit de bus hebben we goed zicht op de bergen en valeiën van de regio van Ibiuna op een hoogte van circa 800 meter. Het herinnert aan de reizen door Toscane en Umbrië. In de verte zien we compacte bossen; zelfs een enkel afgezonderd huis ontbreekt. In gedachten zie ik me al met een auto of motor door deze omgeving rijden om de omgeving te verkennen. Zo ver is het helaas nog niet. Voorlopig zijn we op de bus aangewezen. Een foto van deze omgeving houden jullie nog te goed.

Aangekomen bij de beveiliging van het resort stellen we ons voor als nieuwe bewoners van het resort. Tegelijkertijd vraagt Rose wat ervaringen zijn met betrekking tot de bebouwing: namen, prijzen, reputaties van projectleiders, etc. Met een aanmeldingsformulier in de tas lopen we verder naar ons stukje Brazilië. Het is een stief kwartiertje lopen.

Ondanks de hitte proberen we oog te houden voor de details die we onderweg tegenkomen. De algemene indruk is dat het resort goed onderhouden wordt. De voorzieningen voor afwatering, elektriciteit, etc en het asfalt zijn in goede staat. Ook de perken van de bewoners zelf zijn een paar foto’s waard. Het is rustig en de vogels kwetteren er vrolijk op los. De beveiliger die we spraken aan de poort zien we nog tweemaal op zijn ronde door het resort.
Er wordt op een locatie blijkbaar ook op zondag gebouwd, dus wordt er door Rose ook weer een interview afgenomen over de gang van zaken.

Aangekomen bij ons stukje grond zijn we eigenlijk snel klaar. Het ligt er nog net zo bij als twee maanden geleden. Alleen het “gras” is nu al aardig op hoogte. De buren aan de linkerkant zijn bezig met de afwerking van hun nieuwe huis. En ook aan de overkant van de straat – Rua 1 – wordt druk gebouwd. Daar staan al wel drie jonge palmbomen van circa 3,5 meter hoogte. Dat geeft toch een heel ander gezicht dan alleen “bricks-and-mortar”.

Nieuwbouw bij de overburen – met drie palmbomen

Tot slot probeer ik nog een indruk te krijgen van de glooiingshoek over de diepte van ons erf – die 50 meter naar de achterburen. Ik noteer wat afstanden en hoogtes zodat ik thuis met wat opgepoetste kennis van de geometrie een berekening kan maken van de glooiingshoek.

We trekken verder het resort in om ook aan de achterkant een beeld te vormen van bewoners, huizen en omgeving. Cognitieve dissonantie noemen we dat, toch….??! Jezelf het beeld geven dat je de best mogelijke aankoop hebt gedaan. Nou, in dat opzicht is ons bezoek geslaagd. Rua 1 is top.

Rua 1 is top

Bovendien ligt de markt voor onroerend goed op zijn gat. Dan zou zich zo maar een gelegenheid kunnen aandienen voor een zinvolle investering. Dus alert blijven tijdens de wandeling.
Tevreden keren we terug naar de uitgang. Geen vragen dit keer, behalve “wanneer komt de bus?”.

Voor de rest bestaan de bezigheden deze week uit het betalen van de huur, WC-brillen aanschaffen en een verhuisbericht naar de politie (op straffe van 165 Reais boete). Het lijkt bijna een financiële afweging: voor 180 Reais helemaal op en neer naar São Paulo óf een boete betalen. Feit blijft dat in het laatste geval het oude adres geregistreerd blijft. En dan volgt wellicht een tweede boete. Maandag dus maar bellen over hoe, wat, wanneer, wie.

En oh ja, de soap met de tafel en stoelen is afgerond. Het geld van de geannuleerde order van de allereerste tafel met stoelen is terug. Daar kunnen dan mooi de huur én de WC-brillen van betaald worden. Lijkt het toch een klein beetje dat we gratis wonen.

Aswoensdag is geweest dus we kunnen we er tegenaan. En oh ja, Brazilië was/is de Fenix. Tot de volgende blog.