Donderdag, zoals gezegd, naar de Federale Politie (FP). Het is er lekker druk vanwege een bont gezelschap uit verschillende naties die ook ‘naar binnen’ willen of willen naturaliseren. Haïtianen zijn hier nu in de meerderheid. Hun instroom is een beetje vergelijkbaar met de mensen die nu vanuit Syrië migreren naar West Europa. Het valt ons op dat er veel westerlingen op leeftijd (zeg 60+) zijn uit Japan, Korea etc. (Kijk eens hoe snel dat went Oost en West).
Het lijkt bij de PF allemaal goed georganiseerd en blijkt ook nog eens flexibel als we anderhalf uur vóór de tijd van de afspraak aankomen. Randstad ! Ik zie ongeveer 40 ingehuurde krachten. Binnen een half uur zijn we aan de beurt. Ondanks alle voorbereidingen blijken de pasfoto´s niet in orde. Foto’s die overal geaccepteerd werden blijken nu niet te zijn voorzien van een voldoende witte achtergrond en bovendien is een afbeelding van een bril niet toegestaan. Tevens was er nog een belasting te weinig betaald. Gelukkig kunnen we bij een inpandige bank terecht en de fotograaf is buiten aan de overkant. Zonder afspraak terug naar de balie van de FP. Als ik voor de vierde keer een functionaris de namen van mijn ouders opnieuw zie invoeren besef ik dat betaalde leges etc goed besteed zijn. We krijgen waar voor ons geld. Na maximaal 15 minuten staan we buiten. Zo, weer een stap genomen. Binnen 1 tot 3 maanden krijg ik een echte Braziliaanse identiteitskaart (welliswaar voor vreemdelingen), en zal ik zijn vergeten wat Randstad ook al weer was 🙂 .
De tijd die over is die middag besteden we op een gemeentelijke markt in São Paulo. Couscous kopen; lekker met gedroogd zout-vlees.
Vrijdag voor de derde keer naar de bank geweest, om uit te vinden waarom een klein bedrag wél en een groter bedrag niet op de rekening van Rose in Brazilië verschijnt. Het excuus van vorige keer over tenaamstelling en zo gaat nu niet meer op. Veel discussie over aantoonbaarheid van de legitieme bron, limieten die zouden zijn ontstaan door bestendigd gebruik van de bestemmingsrekening. Dat laatste wil zeggen dat men een limiet zou hebben ingesteld en toegepast op basis van het normale gebruik (inkomsten en uitgaven) van de rekening van Rose. Ik gebruik het woord ‘zou’ omdat mijn inschatting is dat het aantoonbaar maken van de legitimiteit van de bron de structurele oplossing zal brengen. Men belooft dat het geld voor noodzakelijke aankopen in het weekend vrijgegeven wordt en beschikbaar zal zijn. Ondanks een eerder opgestelde verklaring onzerzijds die de overboekingen mogelijk zou moeten maken maandag toch maar weer met een akte van verkoop van het huis in NL naar de bank. In het Nederlands is ook goed! “Dat geeft niets als er maar bedragen op staan”!? Maar hopen dat de vestiging, van dezelfde bank, in Ibiuna beter presteert. Het is daar een kleinere bank maar met meer gringo-klanten. Dus we houden vertrouwen.
Dit weekend doen we het rustig aan in de wetenschap dat Nederland pakjes aan het in- en uitpakken is. Dat kan ook efficiënter lijkt me.
Hier zit de kerstsfeer er al lekker in. Als ik mijn plastic slippers ga zoeken betrap ik me erop dat ik ‘Jingle Bells’ aan het fluiten ben bij 32 graden Celsius. Nu weet ik het zeker: Kerst in Brazilië is anders dan in Nederland. Einde van deze blog.